Tego Kłamcy nie chcielibyście spotkać na swojej drodze. A nuż, zamiast potrzebnej pomocy przytrafi się kulka między oczy. Kiedyś sprawiał nawet miłe wrażenie. Teraz, za sprawą pewnego zdeterminowanego trio, mamy do czynienia raczej z nordyckim degeneratem, boskim facetem od brudnej roboty, niż cynicznym i trochę wrednym, ale w sumie pozytywnym bohaterem.

Tym razem mamy do czynienia z komiksem. Osądzając pobieżnie, jest to produkcja całkowicie niezależna od już istniejących książek, ale wiedza z nich będzie przydatna dla ogarnięcia całości. Scenariusz komiksu przypomina układem fabuły pojedynczy epizod znany z dwóch pierwszych tomów z opowiadaniami o Lokim. Główny wątek dotyczy (a jakże) kolejnego zlecenia od skrzydlatych. Akurat zaginął im pewien bezdomny, który miałby być nowym prorokiem. Loki wyrusza na poszukiwania biedaka, który musiał nieźle się wkopać, skoro nawet aniołowie nie mogą go znaleźć. Banalne? O nie. Wydaje się, ze Ćwiek nie zna tego pojęcia.

Niestety, zdecydowanie nie jest to pozycja, od której należy zaczynać przygodę z Lokim. Podchodząc do lektury ‘na partyzanta’ ciężko z lektury czerpać prawdziwą przyjemność. Komiks zawiera wiele smaczków, które zrozumieją i docenią jedynie weterani, mający styczność przynajmniej z pierwszymi dwoma tomami opowiadań. Ksiądz Lokian, anielskie pióra czy pluszowy miś to tylko niektóre z nich.

Kłamca w nowym wydaniu jest mrocznym, zimnym draniem, rasowym antybohaterem, którego nie chciałbym spotkać na swojej drodze. Mimo, że kreacja samej postaci Lokiego i zarys fabuły nie odbiega znacznie od pierwotnej koncepcji Jakuba Ćwieka sprzed x lat, to mocna i dynamiczna kreska Dawida Pochopienia uzupełniona o zabrudzoną wizję kolorystyczną Grzegorza Nity nadaje całości charakter diametralnie inny od kreacji Piotra Cieślińskiego. W tym formacie, mroczna dusza i czarny humor Lokiego daleko wybiegają poza zwykłe literackie związki frazeologiczne. Wykonanie (świetny papier i nieskąpienie na farbie) wg najlepszych standardów jeszcze poprawia efekt końcowy. Komiks czyta się przyjemnie, łapczywie przerzucając kolejne kartki, a zaprezentowana historia nie nuży. Określony dynamizm i ciasne kadry wypełnione akcją, dają czytelnikowi poczucie, że nadal ma do czynienia z dobrze znaną prozą Ćwieka, tyle, że skompresowaną i pozbawioną zbędnych długich opisów.

Oczywiście, mimo tylu zalet czytelnik (prawdopodobnie słusznie) będzie zawiedziony niezbyt powalającą długością, nawet jak na standardy komiksu. Wyszło tak przypadkiem, czy to zamierzone działanie? Mam nadzieję, że jest to raczej świetnie dopracowana wprawka w formacie komiksu – otwarcie nowego cyklu, niż pojedynczy wyskok – z dużym, ale ostatecznie zmarnowanym potencjałem. Jest to zdecydowanie wartościowa pozycja i byłoby trochę żal, gdyby stała samotnie na półce.

[Recenzja pierwotnie opublikowana na blogu www.zakladnik-ksiazek.pl]

Tego Kłamcy nie chcielibyście spotkać na swojej drodze. A nuż, zamiast potrzebnej pomocy przytrafi się kulka między oczy. Kiedyś sprawiał nawet miłe wrażenie. Teraz, za sprawą pewnego zdeterminowanego trio, mamy do czynienia raczej z nordyckim degeneratem, boskim facetem od brudnej roboty, niż cynicznym i trochę wrednym, ale w sumie pozytywnym bohaterem.

Tym razem mamy do...