Dziś nikt już tak nie pisze...
Wybujały egotyzm i szczegółowe opisy emocji. Umiejętność posługiwania się słowem posunięta do granic wytrzymałości.Jak u prestidigitatora, który wyciąga sprawnie bukiety i króliki z kapelusza! A jednocześnie znakomite opisy, pełne energii albo melancholii. Wczuwałam się w tę prozę i co rusz doznawałam innych wrażeń. Bywało, że usypiała jak braki tlenu. A innym razem kojarzyła mi się z pudełkiem wykwintnych czekoladek. Aż dziw brał, że smakowanie trwało i trwało... Bo nie można było zjeść naraz więcej, niż...dwadzieścia stron.Teraz jestem rozkojarzona i poobijana, jak garnek, który spadł mi z szafy, gdzie miałam bałagan; i krążył kręcąc się po podłodze kuchni, czyniąc przy tym niesamowity hałas. Wciąż mi dudni w uszach echo po tej niezwykłej miłości, pełnej żaru i smutku, skazanej niejako od samego poczatku... Miłości dziwnej, bo zmiennej, chociaż bardzo stałej. W końcu to tylko o miłości można bezkarnie wymyślać paradoksy, wiedząc, że żaden nie będzie pozbawiony racji bytu!Dlatego sięgam po Whartona, z nadzieją, że zaleczy i zabliźni dziwne rany, jakie mi pozostały po tej zniewalającej lekturze.

Dziś nikt już tak nie pisze...
Wybujały egotyzm i szczegółowe opisy emocji. Umiejętność posługiwania się słowem posunięta do granic wytrzymałości.Jak u prestidigitatora, który wyciąga sprawnie bukiety i króliki z kapelusza! A jednocześnie znakomite opisy, pełne energii albo melancholii. Wczuwałam się w tę prozę i co rusz doznawałam innych wrażeń. Bywało, że usypiała jak...