Książki duńskiego duetu nie tylko się czyta, ale przy okazji uruchamia szare komórki i myśli, nie tylko nad samą treścią by wyłapać zbrodniarza, a o różnych aspektach życia, które autorzy poruszają w swoich powieściach. Tak było podczas lektury "Ostatniego dobrego człowieka", tak też jest tutaj. Tak jak gdyby nie czytało się dla samego procesu i końcowego efektu, ale żeby zgłębić ważną myśl, a przesłanie jest zawsze natury filozoficznej.

Tym razem mamy do czynienia z sięganiem po to co jest po śmierci. Eksperyment, by na chwilę znaleźć się na granicy i przynieść wiadomość z drugiej strony. Właściwie temat śmierci klinicznej zapoczątkowany został juz w poprzedniej części i odnosił się szczególnie do partnerki Benztona, policyjnego negocjatora. Tutaj, z tego właśnie powodu i ona staje się celem szaleńca, który prowokując na chwilę śmierć ludzi, którzy juz tego kiedyś doświadczyli i znaleźli się na krawędzi światów, mają dać mu odpowiedź.

Znowu wędrujemy w wymiar duchowy, mamy tu wiele odnośnie filozofii oraz na temat artysty, który stworzył między innymi relief widoczny na okładce książki "Noc ze swoimi dziećmi Snem i Śmiercią" Motyw, który stał się tu bazą treści jak i samego tytułu. Szeroko o pojmowaniu śmierci, w różnych wymiarach, bo jako samobójstwo czy morderstwo, w aspekcie aborcji, odebrania życia sobie samemu bądź drugiemu człowiekowi, przekraczaniu tej cienkiej linii stąd do tam. Przy okazji przedstawianych wydarzeń jesteśmy prowokowani do rozmyślań i poszukiwania własnych odpowiedzi na kwestie metafizyczne.

Lubię sobie książki Kazinski dawkować, by szybko nie rozstawać się z ich treścią, która jest na tyle głęboka i dobrze przemyślana, z mocno zarysowanymi, charakterystycznymi postaciami, iż mam świadomość, że przez lata nie zapomnę tego co teraz czytałam. A nawet więcej: zapamiętam dokładnie emocje towarzyszące temu procesowi.
Nawet jak na skandynawskich pisarzy to jest zupełnie coś nowatorskiego, czego u innych w tym gronie nie sposób znaleźć.

Książki duńskiego duetu nie tylko się czyta, ale przy okazji uruchamia szare komórki i myśli, nie tylko nad samą treścią by wyłapać zbrodniarza, a o różnych aspektach życia, które autorzy poruszają w swoich powieściach. Tak było podczas lektury "Ostatniego dobrego człowieka", tak też jest tutaj. Tak jak gdyby nie czytało się dla samego procesu i końcowego efektu, ale żeby...