Rzecz dzieje się w okresie międzywojennym, a wiadomo o tym dzięki paru detali, które zostały tylko wspomniane. Jakby ten wątek został rozwinięty może czytanie byłoby trochę bardziej ciekawe.

Bardzo dużym minusem są zbyt długie i powtarzające się opisy, szczególnie do pierwszej połowy, że aż męczyły. Opisy o jeździe konnym nie były monotonne, bo ciągle coś innego było i zachęcało do dalszego czytania, ale jeśli chodzi o plażę i morzu, to ciągle się powtarzały. Czasami odniosłam wrażenie, że chyba osoby, które oceniły tak wysoko, nigdy nie były w całym ich życiu nad morzem, dlatego dzięki tej książce poznali jak wygląda, jakie są dźwięki i jak pachnie i ocenili jak ocenili.

Według mnie, zamiast zachwycać się tymi opisami, to można zorganizować sobie wycieczkę i nad to morze pojechać.

Następnym wielkim minusem było to, że różne sytuacje są tłumaczone jak chłop krowie na miedzy. Przecież jak coś zostało wspomniane wcześniej, nie trzeba tego znów powtórzyć i tłumaczyć co, z czego wynika i dlaczego, bo przecież ktoś kto sięga po tę książkę nie jest w wieku przedszkolnym.

Akcji jako takiej nie ma. Z „Wyścigu” jest może kilkanaście kartek. Cały czas są przygotowania i wspomnienia postaci Kate i Sean, dlatego fabuła jest bardzo nudna.

Mieszkańcy tej wyspy są mocno zacofanymi ludźmi, także i główne postacie nie błyszczą inteligencją ani mądrością.

Nie wiadomo ile Kate ma lat, mieszka z dwoma braćmi, gdzie starszy ma 20-parę lat, który zamiast mieć wyuczonego zawodu, to dopiero teraz myśli o przyszłości i zaczyna działać; młodszy ma problemy z głową, ponieważ nikt normalny jak się przejmuje czy zdenerwuje nie będzie ciągle sobie szczypał po rękach, wygłupiał się z długim myciem rąk, do niczego się nie brał by pomóc, widząc jaka jest sytuacja w domu, i rozmawiał jakby był dzieckiem, gdzie głowa jest na wpół na ziemi, na wpół w chmurach. Ona jest zachwycona wyspą, ponieważ niczego innego nie zna i znać nie chce. Bywa chamska bo wie, że inaczej nikt nie potraktuje jej poważnie, bo jest kobietą i nastolatką.

Wiedząc o co chodzi z tymi wyścigami miałam cichą nadzieję, że to ona coś zmieni, ostatecznie to jest zła tradycja, która aż się prosi by ją zmienić, ale nic z tego.

Sean ma 19 lat, ciemniak wierzący w zabobony, bez mózgu i godności. Na wyspie absolutnie nic nie ma, może nawet szkół nie ma, ponieważ nie zostało o nich wspomniane ani razu, i dla niego wyścigi to moment w którym czuje się żywy. Jak monotonność męczy to często ludzie wybierają niebezpieczne „rozrywki”. Mieszka w maleńkim pokoju w stajni, bo morskiego konia po ojcu nie zostawi i właściwie jego świat to tylko ten koń, jego gatunek i normalne konie, a stać go by miał własny dach nad głową. Jest poniżany i wykorzystywany, ale koń jest najważniejszy. Nie ważne, że ten potwór może mu głowę urwać w najmniej oczekiwanym momencie, nie ważne, że lata mijają, a on jest w punkcie wyjścia, on go kocha i go nie zostawi. Najśmieszniejsze jest to, że go kocha i mu nie ufa, lgnie do niego pomimo że widział na własne oczy co potrafi złego zrobić.

Nie ma miłości, tylko zauroczenie, ale mnie to odpowiadało.

Nie polecam osobom, które myślą w trakcie czytania.

Rzecz dzieje się w okresie międzywojennym, a wiadomo o tym dzięki paru detali, które zostały tylko wspomniane. Jakby ten wątek został rozwinięty może czytanie byłoby trochę bardziej ciekawe.

Bardzo dużym minusem są zbyt długie i powtarzające się opisy, szczególnie do pierwszej połowy, że aż męczyły. Opisy o jeździe konnym nie były monotonne, bo ciągle coś innego było i...