Czytając książki szukamy w nich różnych wrażeń i różnych historii. Jednych cieszą szczęśliwe zakończenia, harmonia, piękno i ład, zaś inni podchodzą do literatury bardziej odważnie i pragną krwi, totalnego chaosu, brzydoty i dramatów. Tak to już jest. Osobiście nie mam nic przeciwko obu tym typom książek, jednak… ciągnie mnie i do dobrych zakończeń i do dramatycznych posunięć, sensacji i braku perfekcji. Bo chociaż książki mają odrywać od rzeczywistości, to wolałabym, by były lepszym lustrzanym odbiciem naszego świata.
Czy „Gorączka” wpasowała się do moich czytelniczych preferencji i sprawiła, że temperatura mojego ciała wzrosła od nadmiaru wrażeń? Chciałabym powiedzieć, że tak. Jednak jedyne przeziębienie jakie tej zimy przechodziłam, spowodowane było moim nieodpowiednim ubiorem. Cóż. Nazwisko Dee Shulman zdecydowanie nie wryło mi się w pamięć ale tak do końca narzekać nie mogę. W porównaniu do innych recenzji tej książki, wcale nie uważam, że była ona przeciętna czy poniżej średniej. Zadatki na dobry kawałek literatury młodzieżowej są, tylko ten kawałek ktoś za bardzo polukrował i jest tak słodko, że aż mdli.
Ewa Koretsky to wyjątkowa dziewczyna. W szkole wyróżnia się pod każdym względem a do tego potrafi włamać się do każdego komputera, gra na gitarze i śpiewa. I jest tak piękna, że nie potrafi jej się oprzeć żaden kolega ze szkoły. Coś wam to przypomina? Bo mi to wygląda na klasyczny przykład marysuizmu. Podobnie „kompletny” zbiór cech charakteryzuje gladiatora Sethosa: pięknie rzeźbione ciało, chłonny umysł, mężczyzna honorowy, romantycznie zakochany w Liwii. Tak bardzo chciałabym wzdychać do tego koryntczyka, jednak jest on dla mnie za dobry. Brak mu pazura, mocnej osobowości, wyraźnej męskości zamiast niewytłumaczalnego czaru, który roztacza.
I to jedyna wada tej książki. Zbyt idealni bohaterowie. Bo pomysł na połączenie tych dwóch odległych w czasie postaci jest naprawdę intrygujący. Gdy czytałam opis wątpiłam, że to się może udać ale zagłębiając się w treść, i po trosze sięgając drugiego dna słów autorki można dojść do wniosku, że najlepsze jeszcze przed nami a kolejny tom jest zdecydowanie potrzebny. A z racji moich biologicznych zainteresowań rozwiązanie zagadki gorączki kręci mnie jeszcze bardziej. Można rzec: całkiem zgrabne science-fiction dla nastolatków. Gdyby tylko ci bohaterowie byli bardziej ludzcy.
Książkę czyta się lekko i wciąga już od samego początku. Język jest prosty ale okraszony fachowym słownictwem co jest zrozumiałe, gdy mamy do czynienia z science-fiction. Jednak raczej nikt nie powinien mieć problemów ze zrozumieniem czegokolwiek. Brak mi opisów, i miejsc i ludzi, ponieważ ci epizodyczni i drugoplanowi bohaterowie są potraktowani odrobinę po macoszemu i często przerysowani, ale nie jest źle. Nie razi to przy czytaniu. Życzyłabym sobie tylko, by w następnym tomie autorka wyjaśniła już te zagadki z pierwszego tomu i może trochę dała odsapnąć głównym bohaterom w sensie choroby. I otaczających ich adoratorów. Ale marzenia można mieć a recenzja to podobno nie lista życzeń ;)
A komu życzyłabym znalezienia tej książki pod choinką lub w prezencie urodzinowym? Przede wszystkim nastolatkom łaknącym nieziemskiego głównego bohatera. To da się załatwić. Sethos jest ideałem, chodzącym po ziemi aniołem i rycerzem w jednym. Do tego książka napisana jest prosto, bez zbędnych (dla mnie jednakowoż niezbędnych) opisów, łatwym do przełknięcia językiem, a Ewa jest uosobieniem buntującego się, dojrzewającego, skrzywdzonego przez świat nastolatka. Mimo wszystko można się z nią utożsamiać i współczuć jej rodziny (w międzyczasie gdy zazdrości się jej wyglądu i talentów). Myślę jednak, że i odrobinę starsi znajdą w niej chwile odprężenia. Będą musieli tylko przymknąć oko na niektóre wątki. Ale czego się nie robi dla przystojnych gladiatorów.

Czytając książki szukamy w nich różnych wrażeń i różnych historii. Jednych cieszą szczęśliwe zakończenia, harmonia, piękno i ład, zaś inni podchodzą do literatury bardziej odważnie i pragną krwi, totalnego chaosu, brzydoty i dramatów. Tak to już jest. Osobiście nie mam nic przeciwko obu tym typom książek, jednak… ciągnie mnie i do dobrych zakończeń i do dramatycznych...