Lubicie grać w szachy? Bo ja bardzo! Szczególnie białymi figurami. Nie wiem dlaczego, ale białe zawsze wydawały mi się „lepsze”, z czarnymi natomiast miałam same negatywne uczucia. I zawsze zaklinałam los, aby podczas turnieju szachowego wylosować biały pionek. Podświadomie czułam wtedy, że dana partia rozgrywek będzie rozegrana na moją korzyść. Ta zależność przypomniała mi się podczas czytania kolejnego tomu z serii napisanej przez Andrzeja Maleszkę „Magiczne drzewo. Pojedynek”. Tam też występowały figurki szachowe, które w dodatku potrafiły czarować. Z tym, że białe czyniły na świecie dobro, natomiast za pomocą czarnych można było wyczarować tylko złe rzeczy. Szachy są kolejnymi przedmiotami wykonanymi z magicznego dębu powalonego przez szalejącą niegdyś burzę.
Nadchodzą wakacje. Czwórka przyjaciół – Kuki, Blubek i Gabi oraz pies Budyń, który dzięki czarom potrafi mówić ludzkim głosem, chce wspólnie na nie wyjechać. Wiedzą, że rodzice się na to nie zgodzą, ale to nie jest obecnie ich największy problem. Dzieciaki bardziej martwią się o swój środek transportu w wybrane miejsce. W końcu Kuki za pomocą czerwonego krzesła wyczarowuje niezwykły latający pojazd, który w miarę potrzeby potrafi podzielić się na cztery odrębne części, czy też zmniejszyć do rozmiarów małego przycisku. Dzieci wypróbowują pojazd, który wkrótce zostaje zakopany przez Budynia na miejskiej plaży. Kiedy Kuki idzie do domu pogadać z rodzicami o wakacyjnym wyjeździe, okazuje się, że mama za to, że Kuki nie umie skupić się na lekcjach, wysyła go na obóz szachowy. W dodatku jedzie tam szkolna wychowawczyni chłopca. W tym samym czasie rodzina chłopca spędza wakacje w górach, toteż pies Budyń zostaje na ten czas oddany do specjalnego hotelu o nazwie „Psi Raj”(nota bene sam marzył o tym, aby pojechać do psiego raju). W dniu wyjazdu okazuje się, że Gabi i Blubek też jadą na ten obóz. W autokarze poznajemy również niezbyt dobrze wychowaną Zulę i przemądrzałego Nikodema. Po dotarciu na miejsce uczestnicy wyjazdu zostają zakwaterowani w zamku na wyspie. Kierownik obozu informuje wszystkich, że odbędzie się turniej, w którym główną nagrodą są szachy wykonane z dębowego drzewa. Nikt jednak nie wie, że szachy kryją w sobie tajemniczą moc. Nikt, poza Kukim. Chłopiec w chwili rozpaczy wyczarowuje z czarnej figury szachowej swojego klona, który ma istnieć tylko przez godzinę. Klon, nazwany później Ikuk, posiadał same negatywne cechy charakteru. Przestraszony Kuki zamyka swojego sobowtóra w lodziarni, a czarne szachy w latarni. Niestety, wskutek nieszczęśliwego zbiegu okoliczności Ikuk zostaje uwolniony i pobiegł do latarni, gdzie za pomocą czarów sprawia, że nie znika po godzinie. Na wyspie zaczynają dziać się tajemnicze rzeczy. Kuki szybko domyśla się prawdy. Wie, że będzie musiał stoczyć bitwę dobra ze złem za pomocą figurek szachowych. Na szczęście ma przyjaciół, na których zawszę może liczyć.
Czytając książkę odniosłam wrażenie, że autorowi brakowało pomysłów na rozwój akcji. W książce jest pełno robotów i stworzeń z innych planet. Jednak są one żywcem wyjęte z gierek komputerowych. Podoba mi się natomiast sposób kontrastowania charakterów głównych bohaterów książki. Obok pomysłowych i zaradnych dzieciaków widzimy niezbyt dobrze wychowaną Zulę oraz przemądrzałego, a za razem tchórzliwego Nikodema. Na szczęście z czasem Zula i Nikodem poprawiają swoje zachowanie i zaczynają współpracować z paczką przyjaciół. Zachwycił mnie też sposób ukazania walki dobra ze złem, który widać na każdym kroku.
Przy poszczególnych przygodach dzieci zastanawiałam się, jak ja bym postąpiła w danej sytuacji, jakie znalazłabym z niej rozwiązanie, jakich czarów bym użyła. A potem myślałam jak ja bym wykorzystała magiczną moc takich szachów. I w pewnej chwili zaczęłam się cieszyć, że opisane wydarzenia są tylko fikcją literacką.

Lubicie grać w szachy? Bo ja bardzo! Szczególnie białymi figurami. Nie wiem dlaczego, ale białe zawsze wydawały mi się „lepsze”, z czarnymi natomiast miałam same negatywne uczucia. I zawsze zaklinałam los, aby podczas turnieju szachowego wylosować biały pionek. Podświadomie czułam wtedy, że dana partia rozgrywek będzie rozegrana na moją korzyść. Ta zależność przypomniała mi...