Wstrząsająca historia, niestety prawdziwa i to dobija mnie jeszcze bardziej.

Julie "od zawsze" była chora. Odwiedziła wielu lekarzy, była poddana wielu zabiegom i operacjom - jak się później okazuje - zupełnie niepotrzebnie. Matka wyszukuje u Julie coraz to nowe objawy, każe córce opowiadać lekarzom, jak bardzo źle się czuje. Przy czym sama wywołuje u niej różne objawy, czy to poprzez wmawianie ich Julie czy poprzez faktyczne działania.

Rodzina Julie to czysta patologia, wypełniona przemocą psychiczną i fizyczną. Przypadek pozwala głównej bohaterce wyrwać się z tego koszmaru, ale czy na pewno? Julie jest już samodzielna, wie, że matka całe dzieciństwo krzywdziła ją z premedytacją, że nigdy nie była tak naprawdę chora, ale uraz psychiczny pozostaje w niej na bardzo długo. Ma poczucie winy względem matki, która mimo że znajduje się daleko od niej, ciągle szantażuje ją emocjonalnie, nie pozwala zerwać więzi, która je łączy. A Julie pragnie jej, mimo że nienawidzi matki za to, co jej zrobiła. Boi się - siebie, swojego wyglądu, swoich myśli, swojego otoczenia. Nigdy nie miała prawdziwego oparcia w którymkolwiek z rodziców, wyrosła na chwiejną emocjonalnie kobietę.

Historia opisana w książce jest bardzo przejmująca, a zarazem wywołująca poczucie bezsilności wobec głupich rodziców, krzywdzących w tak okropny sposób swoje dzieci. Ciężko jest mi ja ocenić. Uważam ją za swoisty manifest skrzywdzonego dziecka, które pragnie, by o jego krzywdzie dowiedziało się jak najwięcej osób, by móc uratować inne dzieci.

Wstrząsająca historia, niestety prawdziwa i to dobija mnie jeszcze bardziej.

Julie "od zawsze" była chora. Odwiedziła wielu lekarzy, była poddana wielu zabiegom i operacjom - jak się później okazuje - zupełnie niepotrzebnie. Matka wyszukuje u Julie coraz to nowe objawy, każe córce opowiadać lekarzom, jak bardzo źle się czuje. Przy czym sama wywołuje u niej różne objawy,...