Darujcie, ale przeczytałem jedynie oficjalną recenzję tej książki i kilka pierwszych Waszych opinii. Poza jedną (EDIT: kilkoma), wszystkie gloryfikują i wynoszą na najwyższe półki tę powieść Johna Irvinga, a ja nie jestem w stanie zrozumieć: za co?
Świat przedstawiony w powieściach Irvinga jest upchany po brzegi motywami, które się powtarzają niemal w każdej innej jego książce. Luźno licząc, można wymienić ich kilkanaście, w tym wspomniane przez Porządekalfabetyczny niedźwiedzie. Przeczytałem wszystkie dostępne w Polsce powieści tego autora, w prawie każdej są jakieś niedźwiedzie. Są pozostałe "motywy". I dużo seksu.
W "W jednej osobie" nie ma wielu niedźwiedzi. Mieszają się za to "motywy": zapaśnicy, szkoła z internatem, postacie starych, prostackich ale życiowo mądrych zapaśników, samotne matki, Austria, Wiedeń, opera i inne. I dużo seksu, tym razem znacznie bardziej wyeksponowanego, wyuzdanego, wysuniętego na pierwszy plan. Znając pozostałe powieści, czuję się zwyczajnie zaatakowany, można by rzec, tanimi chwytami, które mają sprawić, że ta powieść zaszokuje i każe czytać uważniej. Przy tym przekaz książki jest bardzo prosty, kiedy już się odsieje seks, motywy, fatalne zauroczenia, więcej seksu, wykoślawione relacje między dzieckiem i rodzicami, a także seks. Chodzi o tolerancję, akceptację odmienności i nieszufladkowanie ludzi, zanim się ich nie pozna. Jest to fantastyczne przesłanie i podpisuję się pod nim, ale czemu zostało upchnięte gdzieś na dnie, pod całym tym zgiełkiem, łóżkowymi dylematami i dziwnymi relacjami między ludźmi?
Lubię seks :) ale w tej książce on jest jakiś brudny. Nie ma pomiędzy Williamem Abottem, biseksualistą i głównym bohaterem, a jego partnerami i partnerkami odrobiny miłości. Jest zauroczenie, zwierzęca przyjemność, ryzyko chorób wenerycznych. William obdarza prawdziwą miłością jedynie swoją przyjaciółkę(!) Elaine, choć nie sypiają ze sobą, oraz Pannę Frost, starszego o dwadzieścia lat transwestytę, byłego zapaśnika, obecnie - bibliotekarkę.
Primo: zmęczenie motywami. Secundo: zmęczenie seksem. Tertio: główny bohater z jakiegoś powodu w ogóle nie zachęca mnie do tego, bym był wobec jego problemów tolerancyjny, współczujący. Wzbudza raczej mój cynizm.
Kolejny zawód: dotychczas Irving był dla mnie mistrzem budowania napięcia dzięki wprowadzaniu w narrację wzmianek o przyszłych, tragicznych wydarzeniach (polecam wszystkim "Modlitwę za Owena"). W "W jednej osobie" żadne napięcie nie wyjęło mnie z butów. Po prawdzie jedyne rozdziały, które wylały na mnie kubeł zimnej wody, zawierały opisy przebiegu AIDS.
Pozwolę sobie odnieść się do jeszcze jednej powieści Irvinga: "Uwolnić niedźwiedzie". Jest to nieskomplikowana historia chłopca, który postanawia ze swoim nowym przyjacielem wyrwać się z miasta. Jest tragedia, jest piękna miłość, są dylematy pomiędzy własnym bezpieczeństwem i szczęściem, a ideałami. Nic nie jest w tej książce proste, a zarazem wszystko jest zrozumiałe; powieść ma w sobie coś, co mnie urzeka i każe mi chylić czoła przed autorem. Nie dziwi mnie nic w fakcie, że "Uwolnić niedźwiedzie" przyniosła Johnowi Irvingowi światową sławę.
Muszę powiedzieć głośno: gdyby to "W jednej osobie", a nie "Uwolnić niedźwiedzie" zrodziła się spod jego pióra jako pierwsza, Irving zostałby przez krytyków zjedzony na śniadanie, a poczytność zaskarbił sobie jedynie wśród seksoholików.
Sam oceniam tę książkę przez pryzmat poprzednich, ale mam wrażenie, że wielu z Was również ją tak ocenia: znakomita większość jego powieści była genialna, więc i w tej musi coś być. Lepiej napisać, że jest głęboka i ważna.
Uważam, że jest to druga najsłabsza książka tego autora, choć muszę przyznać, że jest dobra - ale nic więcej. Zawiodłem się.

Darujcie, ale przeczytałem jedynie oficjalną recenzję tej książki i kilka pierwszych Waszych opinii. Poza jedną (EDIT: kilkoma), wszystkie gloryfikują i wynoszą na najwyższe półki tę powieść Johna Irvinga, a ja nie jestem w stanie zrozumieć: za co?

Świat przedstawiony w powieściach Irvinga jest upchany po brzegi motywami, które się powtarzają niemal w każdej innej jego...