Książka należy do pewnego rodzaju cyklu pamiętników autorki, która w postaci Belli ukryła własną tożsamość. Książka jest mocno nostalgiczna i momentami nie tylko wzbudza śmiech, ale i kilka gorzkich łez. To przewodnik po Paryżu, jaki zniknął bezpowrotnie po II-giej Wojnie Światowej. Poznajemy Paryż beztroski i klimatyczny, przepełniony zwariowanymi personami ze świata sztuki i kultury. Mamy okazję przekonać się, jakie figle i psoty wyczyniali tacy jegomoście, jak Tytus Czyżewski! Książkę czytało mi się wyśmienicie. Przypomina mi ona swoją konstrukcją i polotem dzieła Tadeusza Boy'a Żeleńskiego, który w podobnym klimacie pisał o przedwojennym Krakowie. Konstrukcja jest lekka, ale nie pozbawiona "inteligenckich" dialogów i rozważań głównej bohaterki. Jest to pozycja jak najbardziej godna polecenia, ponieważ nie tylko może wzbogacić naszą wiedzę historyczną, ale i doskonale wprowadza w stan błogości ducha i głodu ciała (założę się, że każdy czytelnik po lekturze będzie miał nieodpartą ochotę na cieplutkie croissanty z dżemem!). No to teraz do księgarni marsz!

Książka należy do pewnego rodzaju cyklu pamiętników autorki, która w postaci Belli ukryła własną tożsamość. Książka jest mocno nostalgiczna i momentami nie tylko wzbudza śmiech, ale i kilka gorzkich łez. To przewodnik po Paryżu, jaki zniknął bezpowrotnie po II-giej Wojnie Światowej. Poznajemy Paryż beztroski i klimatyczny, przepełniony zwariowanymi personami ze świata...