Mam mieszane uczucia. Pod względem literackim książka jest bardzo słaba, aż do granic naiwności. "Trudniejsza do zwalczenia jest ochota na smakołyki, przygotowane na jutrzejszą imprezę. Gdyby tak otworzyć lodówkę... Biłoby z niej niesamowite światło, biłyby promienie podobne do tych wychodzących z serca Jezusa w wizji Faustyny. [...] Sałatka wyciąga do mnie ręce i sadza mnie w środku, na łódce. Płynę w niej po Morzu Majonezowym. [...] Kawałeczki papryki pływają wokół mnie niczym rekiny i szczerzą zęby. Groszek pirania podpływa i odgryza mi głowę"/s.26. Pomocy. Nie potrzebuję groszku - piranii, żeby stracić głowę, wystarczy taka wizualizacja. To niezamierzona funkcja terapeutyczna tej książki - takie fragmenty, wcale częste, odbierają apetyt na cokolwiek. Przedstawiane dialogi brzmią okrutnie sztucznie.
Wartością jest jednak ukazanie, uzmysłowienie cyklu pewnych emocji, które, jak się wydaje, przebiegają podobnie. Można je wypreparować, stworzyć schemat. Zachowania anorektyczne - uczenie się bulimii - krańcowo niska waga - odbicie - przybieranie na wadze przy drżeniu "ale jeszcze jestem szczupła" - kompulsje - przekroczenie wagi sprzed odchudzania - ...? Pytanie, co jest kolejnym stadium. Czy wracamy do początku? Dlatego mimo wszystko na poziomie uczuć warto sobie tą pozycją zaprzątnąć na moment uwagę. Może bowiem uzmysłowić w wielu punktach własne emocje, dać poczucie, że to co odczuwamy jest niejako standardowe, i paradoksalnie dać dzięki temu wytchnienie.

Mam mieszane uczucia. Pod względem literackim książka jest bardzo słaba, aż do granic naiwności. "Trudniejsza do zwalczenia jest ochota na smakołyki, przygotowane na jutrzejszą imprezę. Gdyby tak otworzyć lodówkę... Biłoby z niej niesamowite światło, biłyby promienie podobne do tych wychodzących z serca Jezusa w wizji Faustyny. [...] Sałatka wyciąga do mnie ręce i sadza...