"Na co mi research, na pewno to, co napiszę, będzie prawdą, a czytelnik jest na tyle niezorientowany, żeby nawet nie sprawdzić." Taka zdaje mi się mantra pani Michalak i to poczucie towarzyszy mi już od początku książki. Bynajmniej nie zaczynałam jej czytać pełna uprzedzeń, skusiła mnie ciekawość i okazało się, że ona faktycznie jest pierwszym stopniem do Piekła.
Pani Michalak ma jakąś dziwną tendencję do zgrywania eksperta w sprawach, które dotyczą ją jak śnieg Sahary. Głównym motywem książki miała być bezdomność. Jednak nie dajmy się zwieść! Nasza Bezdomna dostaje mieszkanie już w pierwszych rozdziałach, a autorka jedynie co rusz podkreśla jakie to życie na ulicy jest okrutne, bezlitosne. Kreacja bohaterów pozostawia wiele do życzenia, Kinga wykreowana jest na wariatkę, jej dwubiegunowość została pokazana w tak krzywdzący sposób, że wszyscy zmagający się z nią mogą zastanawiać się, co ich ominęło. Wiadomo, każdy przypadek jest inny, ale w tym "dziele" wygląda to, jakby pani Michalak na siłę próbowała pokazać, jacy to chorzy nie są. A szpital psychiatryczny? Jego obsługę można by tam zamknąć, a warunki są wzorowane na średniowiecznych wierzeniach.
Książka bardziej nadaje się jako komedia lub motywacja dla tych, którzy marzą w przyszłości o karierze pisarskiej. "Bezdomna" pokazuje, że jeśli coś takiego zostało wydane, to możemy mieć nadzieję, że następne pokolenia zatuszują takie kleksy na literackim dobytku.

"Na co mi research, na pewno to, co napiszę, będzie prawdą, a czytelnik jest na tyle niezorientowany, żeby nawet nie sprawdzić." Taka zdaje mi się mantra pani Michalak i to poczucie towarzyszy mi już od początku książki. Bynajmniej nie zaczynałam jej czytać pełna uprzedzeń, skusiła mnie ciekawość i okazało się, że ona faktycznie jest pierwszym stopniem do Piekła.
Pani...