Niech okładka tejże książki Cię nie zmyli, drogi czytelniku! Słodka, cukierkowa, aż by się ją zjadło. Mnie troszeczkę bowiem "oszukała". Rozpoczynając lekturę "Fanaberii" Jolanty Wrońskiej, utworu, który jest jej debiutem powieściowym, spodziewałam się, no niekoniecznie zaraz ckliwego romansidła z happy endem, ale ciepłej powieści obyczajowej, której akcja w dużej mierze toczyłaby się w środowisku kulinarnym, cukierni głównej bohaterki przeżywającej rozterki zawodowe, rodzinne i miłosne. Rozterki, owszem, były, ale nie na tym cukierkowym tle, o którym tak myślałam. Owo tło bowiem przybrało niecodzienną i zaskakującą formę, bo czysto biznesową. Czytanie o zaciętych i sprytnych walkach rekinów biznesu, a także o tym, jak funkcjonuje giełda, było dla mnie czymś nowym w literaturze, ale, muszę przyznać, że niekoniecznie wciągającym i do końca zrozumiałym.

Klara Werner to urodziwa kobieta z czterdziestką na karku, rozwódka, matka trójki dzieci, mieszkanka Bytomia. Jako właścicielka ogólnopolskiej sieci cukierni przeżywa właśnie kryzys zawodowy, gdyż pewien rekin finansowy, Arnold Lejman, robi wszystko, by przejąć jej firmę, mszcząc się za wydarzenia z przeszłości. Jednocześnie jedna z córek Wernerowej, szesnastoletnia Zuzanna, musi przygotować projekt objaśniający zasady gry na giełdzie, by zaliczyć jeden ze szkolnych przedmiotów. Wraz z rodzeństwem i przyjaciółmi wpada na genialny pomysł, który zagwarantuje jej nie tylko pozytywną ocenę nauczyciela, ale też otworzy drzwi do kariery w świecie rozrywki i biznesu. Co najważniejsze jednak, pomoże tracącej nadzieję Klarze, która w życiu nie podejrzewała, że ma tak zdolne i sprytne pociechy...

Ten familijny obrazek byłby o wiele bardziej familijny, gdyby nie tematyka nawiązująca do giełdy, kupna i sprzedaży akcji, oprocentowania, strat i zysków, która pojawiała się na niemalże każdej stronie "Fanaberii". Autorka całkiem rzeczowo i fachowo przedstawiła prawa rządzące szeroko rozumianym biznesem, ale mnie to trochę przytłoczyło. Były takie fragmenty, z których nie zajarzyłam nic a nic, a także takie, które zwyczajnie mnie nudziły. Stąd też moje rozłożenie lektury na kilka dni, choć w przypadku większego stopnia wciągnięcia przeczytanie książki o takich gabarytach jak ta, zajęłoby mi parę godzin. Również język Wrońskiej nie należy do banalnych - pisarka bowiem posługuje się gwarą śląską, niezbyt intensywną, ale za to obfitującą w ciekawe wyrażenia i słownictwo, które z kolei są czytelnikowi objaśniane.

Najbardziej poruszyły mnie w "Fanaberiach" wątki związane z rodziną Klary Werner, nie tylko jej teraźniejszością, ale i przeszłością okołowojenną, o której wspomina autorka, przedstawiając bliżej bohaterów powieści. To dzięki dokładnemu scharakteryzowaniu niemalże każdej postaci Wrońska czyni je wyrazistymi i zapadającymi w pamięć na dłużej. Jest wśród nich nie tylko Klara, są też jej dzieci: dziewięcioletnia Matylda z wadą wzroku, szukająca miłości Zuzanna, trochę starszy od niej Jonatan, chłopak po przejściach, adoptowany przez Wernerów, jest też przyjaciółka Klary, Agata, i jej partner Alan, którzy wspierają Wernerową ze wszystkich sił, jest Jakub, wiceprezes samego NIK-u, który, chcąc, nie chcąc, zostaje wplątany w podejrzane interesy zaślepionego pieniędzmi Arnolda Lejmana, a co za tym idzie, także w interesy Klary, która od ich pierwszego spotkania nie pozostaje mu obojętna.

Perypetie tych bohaterów zatem to, na szczęście, nie tylko giełdowe szaleństwo, ale i wiele innych, takich, można by rzec, zwyczajnych i codziennych spraw, które mogą doprowadzić człowieka do osiągnięcia stanu spokoju ducha czy po prostu szczęścia. Czytelnik znajdzie w "Fanaberiach" nie tylko sporą dawkę wykładów na temat przedsiębiorczości, ale także romans, a nawet kryminał, nie pomijając wątków społeczno-obyczajowych dotyczących ogólnego bytowania i zwyczajów panujących na niewielkim wycinku współczesnego Śląska. Powieść Jolanty Wrońskiej jest na przemian ciepła i chłodna, bo profesjonalna dzięki wstawkom o tematyce finansowo-akcyjnej, a nie każdemu czytelnikowi ten zabieg przypadnie do gustu. Pomijając jednak wszelkie minusy utworu, na które zwróciłam uwagę, myślę, że autorka wykonała przyzwoitą pracę, tworząc "Fanaberie", które są przecież jej debiutem literackim. Jak dla mnie, żaden moment w książce nie wskazuje na to, że jest to debiut, bo pod względem pomysłowości i języka jest ona naprawdę dobrze napisana.

Recenzja pochodzi z tajusczyta.blogspot.com.

Niech okładka tejże książki Cię nie zmyli, drogi czytelniku! Słodka, cukierkowa, aż by się ją zjadło. Mnie troszeczkę bowiem "oszukała". Rozpoczynając lekturę "Fanaberii" Jolanty Wrońskiej, utworu, który jest jej debiutem powieściowym, spodziewałam się, no niekoniecznie zaraz ckliwego romansidła z happy endem, ale ciepłej powieści obyczajowej, której akcja w dużej mierze...