W literaturze bardzo lubię postaci kobiece. A szczególnie takie, które byłyby okrutne i złe, a najlepiej przy tym także i rozpustne. Ma to zapewne związek z tym, że głównie pisało się i pisze o mężczyznach, a kobiety są jedynie ich dodatkiem stanowiąc mało interesujące tło.

Po obejrzeniu serialu BBC "Ja, Klaudiusz" zapragnąłem zmierzyć się z legendą Messaliny, kobiety występnej, rozwiązłej i stanowiącej zaprzeczenie matki i żony zajętej od rana do wieczora praniem, sprzątaniem, gotowaniem i służbą swojemu "Jaśnie Panu".

Na książkę Gravesa rzuciłem się zatem jak gołąb na ostatnie ziarno i na tę Messalinę czekałem pierwszych 50 stron, potem 50 następnych, potem jeszcze kolejne i... okazało się, że tej Mesaliny w "Klaudiuszu i Messaalinie" jest tyle co kot napłakał.

Historia rządów cesarza Klaudiusza ciągnęła się rozwlekle, przez co tak naprawdę trudno już było wywieść kto kogo bił w Brytanii, a który szwagier był przy okazji adoptowanym synem drugiego szwagra. Tak naprawdę jedynym interesującym elementem tej książki mogła być Messalina. Mogła, ale nim nie została.

Wcześniejsza powieść Gravesa "Ja, Klaudiusz" była o wiele ciekawsza, choćby z tego względu, że opisywała historię Rzymu z perspektywy stu lat, a nie dekady. Jestem jednak rozczarowany, bo gdyby w książce mniej było mało ciekawych dla mnie militaryzmów, a więcej postępków Messaliny, wówczas książka byłaby przeze mnie zdecydowanie wyżej oceniona.

W literaturze bardzo lubię postaci kobiece. A szczególnie takie, które byłyby okrutne i złe, a najlepiej przy tym także i rozpustne. Ma to zapewne związek z tym, że głównie pisało się i pisze o mężczyznach, a kobiety są jedynie ich dodatkiem stanowiąc mało interesujące tło.

Po obejrzeniu serialu BBC "Ja, Klaudiusz" zapragnąłem zmierzyć się z legendą Messaliny, kobiety...