Książka Franka Dikottera dla starszych czytelników mieszkających w postkomunistycznej Polsce doświadczających, kiedyś, na co dzień tego paranoicznego socjalistycznego dwójmyślenia w niektórych momentach niekoniecznie musi być wielce pasjonująca, czy odkrywcza. Podkreślam, tylko w niektórych, np. wtedy kiedy autor pisze o mechanizmach władzy, o wszechobecnej schizofrenii, o ciągłych kłamliwych komunikatach przekazywanych kaskadowo etc, mogą na tych doświadczonych – owe rozdziały - robić wrażenie pewnego przypomnienia i powrotu do niedalekiej przeszłości.

Jednakże tytuł ten w większości dla czytelnika z Zachodu musi być wstrząsający i budzić w nim grozę i przerażenie. Mao, rewolucjonista, znający się na wszystkim najlepiej, chcący przyćmić swoich towarzyszy z ZSRR w tempie dochodzenia do utopijnej wizji szczęśliwego komunistycznego państwa – przyćmiewa ich niewątpliwie. W liczbie ofiar. W wyniku założeń polityki „Wielkiego Skoku” według, której CHRL miała przegonić gospodarczo GB w 15 lat, tak jak ZSRS USA w efekcie czego zginęło według ostrożnych szacunków 30 milionów ludzi, według tych pesymistycznych najmniej 50.

Jak do tego doszło ? Otóż w bardzo prosty sposób. Każdy genialny pomysł wielkiego wodza przyniósł efekty dokładnie odwrotne do zamierzonych. Weźmy kilka przykładów dla ilustracji. Kampania gęstego siewu i głębokiej orki, ta miała doprowadzić do powiększenia zbiorów, doprowadziła do katastrofalnego w skutkach głodu. W książce jest parę symbolicznych zdjęć z wizyt politycznych, w czasie których, to wielki wódz poucza rolników na temat nowych metod uprawy. Tak jakby oni nie wiedzieli jak obchodzić się ze zbożem i ryżem skoro żyją z tego od setek lat. Kampania stalowa miała doprowadzić do zwiększenia produkcji i poziomu eksportu. Efekt ? Konfiskata wszelkiego rodzaju przedmiotów użytkowych: garnków, grabi, sztućców itd., no i oczywiście topienie ich w półprofesjonalnych piecach na wsiach, co przy okazji doprowadziło do wylesienia. Kampania irygacyjna. Tu można zacytować wodza: „mamy nową wojnę: powinniśmy otworzyć ogień przeciwko przyrodzie”. I tak oto Żółta Rzeka miała przestać być żółta i płynąć troszeczkę w innym kierunku. Efekt? Kilka milionów ofiar i doprowadzenie do jeszcze większego zamulenia wody. Opisanych w książce kampanii jest mnóstwo. Przywołam w tym miejscu jeszcze tylko jedną, z pozoru tylko śmieszną. Walka ze złymi wróblami! Tak jak, to bywało w państwach socjalistycznych lokalne kacyki chwaliły się osiągnięciami zabicia, a to tysiąca, a to dziesięciu tysięcy wróbli. W konsekwencji padło ponad milion ptaków. No niby wszystko się zgadza, ale w kolejnym roku owady zjadane normalnie przez wróble pochłonęły kilkanaście do kilkudziesięciu procent zbiorów. Ach, ta gospodarka planowana.

No dobrze można się śmiać, gdyby to nie było tragiczne. Różne współczesne lewicowe autorytety powołują się na mądrość Mao i tutaj człowieka krew zalewa. Bo w założeniu: wrażliwość, chęć poprawy życia najbiedniejszych drogą kolektywizacji, swoją drogą piękny jest cytat z tej czerwonej bestii „nawet gówno należy skolektywizować” - a w efekcie śmierć niewinnych. Mnóstwo jest opisów, które trudno spotkać nawet w czasach wojny. Przy czym mały wtręt: w czasie wojny w założeniu biją się dwa różne narody. Tutaj odgórnie eliminowano najsłabszych, chorych, młodych, poniżano kobiety choćby za menstruację, jeżeli te uskarżały się na problemy kazano im się rozebrać w celu udowodnienia krwawienia, a wszystko w imię rewolucji, żeby nie było wątpliwości: proletariackiej. Na koniec jeszcze cytat z miłosiernego Mao: „jeżeli wszyscy głodują, to połowa może umrzeć, wtedy przynajmniej druga część naje się do syta”. Miłej lektury. Ileż tam absurdów !

Książka Franka Dikottera dla starszych czytelników mieszkających w postkomunistycznej Polsce doświadczających, kiedyś, na co dzień tego paranoicznego socjalistycznego dwójmyślenia w niektórych momentach niekoniecznie musi być wielce pasjonująca, czy odkrywcza. Podkreślam, tylko w niektórych, np. wtedy kiedy autor pisze o mechanizmach władzy, o wszechobecnej schizofrenii, o...