Zapraszam na http://sklep-z-pamiatkami.blogspot.com/

Co ten Sherlock w sobie ma, że od dekad nieprzerwanie przyciąga miliony czytelników? Niezaprzeczalnie Doyle'owi udało się stworzyć postać jedyną w swoim rodzaju, a jego przygody, opisane z perspektywy równie słynnego doktora Watsona, dopracowane są w każdym calu, a czytanie ich to czysta przyjemność. Tak samo oglądanie ich ekranizacji, czy to tych bliższych oryginałowi, jak z Robertem Downey'em Jr, czy uwspółcześnionych - "Sherlock" z Benedictem Cumberbatch w roli tytułowej. Para brytyjskich detektywów z Baker Street na stałe zapisała się w popkulturze i to w samej czołówce ikon kryminału.

Możecie teraz pomyśleć: "ej, skoro tak się zachwyca, skąd ocena 5/10". A no właśnie. Przekonałam się, że ów mistrz kryminałów, pisarzem jest bardzo nierównym. Mimo mojego uwielbienia, muszę to przyznać z bólem serca. W prawdzie jest to dopiero druga przeczytana przeze mnie powieść z tej serii, ale już zdążyłam się odrobinę zawieść. Nie tego się spodziewałam.

Wszystko zaczyna się od pięknej sceny, w której znudzony detektyw mówiąc wprost daje sobie w żyłę. Jego zachowanie to kwintesencja Sherlocka jakiego znamy i kochamy. Gdy tylko trafia w jego ręce intryga, misja, której tylko on może podołać, dostaje takiego kopa, że nie można wręcz za nim nadążyć. Za to uwielbiam Holmesa. Ucz mnie mistrzu! Po chwili jednak przestaje być tak wspaniale.

"Znak czterech" to historia o poszukiwaniu skarbu, oczywiście jest też morderstwo i wielka zagadka. Historia zapowiadała się wspaniale. Świetny pomysł na kryminał z wielkim potencjałem, od którego ciężko się oderwać. Wszystko psuje pewna dama, Mary Morstan, w której od pierwszego wejrzenia i na zabój zakochuje się nasz narrator. W wyniku tego całe śledztwo zostało zepchnięte na drugi plan i co chwilę napotykamy na wielkie miłosne rozterki z serii "chciałbym, ale się boję". I jak "Studium w szkarłacie" połknęłam, tak teraz te 178 stron momentami dłużyło mi się niemiłosiernie. Chciałam kryminału, dostałam romansidło, a tego gatunku zwykłam unikać jak ognia.

Rozumiem, że Doyle chciał nam pokazać, iż chociaż jeden z jego bohaterów jest człowiekiem i ma uczucia. Może ta historia o wielkiej miłości i jeszcze większych rozterkach miała za zadanie przyciągnąć do serii płeć piękną albo dodać odrobiny piękna do brutalnego i okrutnego świata. Nie wiem. Mam tylko nadzieję, że w kolejnych odsłonach więcej jest o naszym wspaniałym detektywie.

Mimo tego, że ta część przygód o detektywie z Baker Street 221B jest słabsza i momentami po prostu nudna, nie zraziło mnie to wcale. Przy najbliższej okazji [czyt. przypływ gotówki] zaopatrzę się w kolejny tom - "Pies Baskervillów" - i zatonę w lekturze.

Zapraszam na http://sklep-z-pamiatkami.blogspot.com/

Co ten Sherlock w sobie ma, że od dekad nieprzerwanie przyciąga miliony czytelników? Niezaprzeczalnie Doyle'owi udało się stworzyć postać jedyną w swoim rodzaju, a jego przygody, opisane z perspektywy równie słynnego doktora Watsona, dopracowane są w każdym calu, a czytanie ich to czysta przyjemność. Tak samo oglądanie...