Cóż mogę powiedzieć o ciotce Tuli? Piszę bez cudzysłowu, bo mam na myśli postać.

Jest to kobieta anioł. Ale raczej archanioł Michał bezwzględnie gromiący diabła niż słodki aniołek skaczący po chmurkach. Wie co jest najlepsze dla jej bliskich lepiej niż oni sami i wdraża to w życie żelazną pięścią w aksamitnej rękawiczce. Roztacza nad siostrą, szwagrem i ich dziećmi skrzydła, spod których nie sposób się wyrwać. Wszelkie decyzje w rodzinie podejmuje ona, także te kto z kim ma związać swoje życie. Jest bezwzględną strażniczką czystości i nie dopuszcza nawet krótkiego narzeczeństwa, uznaje wyłącznie natychmiastowy ślub z osobą, która wzbudza zainteresowanie domownika.

Uff... czy chciałbym mieć taką ciotkę czy też innego krewnego o takim charakterze i władzy nad duszami i umysłami członków rodziny? Na pewno nie. Tula uosabia archetyp matki (chociaż nią nie była) kastrującej, tępiącej u siostrzeńców wszelkie objawy "samczości". Dziewczynki zresztą też traktowała z nie mniejszą surowością.

A jak układało się życie wewnętrzne ciotki Tuli? Co kierowało nią do takiego a nie innego postępowania? Tego nie zdradzę, żeby nie zepsuć przyjemności czytania.

Z lektury tej książki wyniosłem ciekawe i dość odważne spostrzeżenie dotyczące rezygnacji z posiadania dzieci czy współmałżonka. Otóż osoby samotne porównane są do pszczół robotnic, które same niepłodne, tworzą to co najlepsze w pszczelim królestwie i to one przekazują swą wiedzę następnym pokoleniom. Ci, którzy płodzą czyli królowe i trutnie, oprócz prokreacji nie wnoszą niczego do wspólnego dziedzictwa.

Cóż mogę powiedzieć o ciotce Tuli? Piszę bez cudzysłowu, bo mam na myśli postać.

Jest to kobieta anioł. Ale raczej archanioł Michał bezwzględnie gromiący diabła niż słodki aniołek skaczący po chmurkach. Wie co jest najlepsze dla jej bliskich lepiej niż oni sami i wdraża to w życie żelazną pięścią w aksamitnej rękawiczce. Roztacza nad siostrą, szwagrem i ich dziećmi...