Zasadniczo książka do bólu przeciętna i przewidywalna. Okej, to jest prawdziwe życie, prawdziwe pistolety i prawdziwe narkotyki. Jest mi niezmiernie przykro, że cała masa dzieciaków musi wychowywać się w takim środowisku jak mafia, gangi czy inna patologia. Ale z grubsza sytuacja wygląda w ten sposób, że najpierw matka Marisy niby ucieka z domu, niby do pracy, a poznaje we Włoszech chłopca, który przez przypadek okazuje się być pod silnym wpływem rodziny i nie może ożenić się z Angielką, więc rzeczona Angielka, puszcza się z innym Włochem, którego w sumie to nawet nie kocha, ale jest fajnie więc czemu nie. I tak rodzi się Marisa. Jako że matka chce ją chronić wraca z nią do Anglii. Marisa z racji, że wychowywała się we Włoszech przez pierwsze lata życia ma świra na punkcie słonecznej Italii i tam jej serce wyrywa się z piersi i niczym w piosence "chce krzyczec, chce ryczec, chce śpiewać" więc jak tylko kończy 18 lat powiela błędy matki i pruje do Włoch, że aż się kurzy. Moim zdaniem gros odpowiedzialności za ten stan rzeczy ponosi matka Marisy, która co rusz powtarza jej, że "tatuś jest zły", ale nie wspomina o tym dlaczego tak uważa. Więc Marisa, jak każde rezolutne dziecko w jej wieku myśli i myśli, aż wymyśla, że to wyssane z palca bujdy na resorach bo we Włoszech są "pinionszki" i można sobie i kiecke kupić i mercedeskiem się polansować. A w angielskim Blackpool, no cóż, no bida. Bo matka żyły sobie wypruwa w robocie, ale nie wystarczająco dla księżniczki. Boże, jak mi nie żal takich ludzi.
Myślałam, że może na końcu jakiś morał się pojawi, ale nie. Farmazony o tym, że dzisiejsza mafia już nie jest taka jak kiedyś, że niby jakieś zasady mieli. Oczywiście pełno frazesów w stylu "moim największym osiągnięciem są dzieci" i zero zastanowienia nad sobą. Nawet po odsiadce autorko-bohaterka brnęła w bagno, w które "z urodzenia" weszła. Ja naprawdę wszystko rozumiem. Ale dopóki istnieją niepijący DDA, nikt nie wmówi mi, że rodzina determinuje to kim będziemy. Pannę Marisę zepsuły pieniądze, a pani Merico niczego nie nauczyła się na błędach głupiutkiej blondyneczki. Fakt, że aktualnie żyje z dala od przemytu i luksusów wynika jedynie z faktu, że "stara gwardia mafii" albo siedzi albo została zabita.

Zasadniczo książka do bólu przeciętna i przewidywalna. Okej, to jest prawdziwe życie, prawdziwe pistolety i prawdziwe narkotyki. Jest mi niezmiernie przykro, że cała masa dzieciaków musi wychowywać się w takim środowisku jak mafia, gangi czy inna patologia. Ale z grubsza sytuacja wygląda w ten sposób, że najpierw matka Marisy niby ucieka z domu, niby do pracy, a poznaje we...