Przekład Radosława Kota to najgorsze tłumaczenie czegokolwiek, jakie w życiu widziałam.
Właśnie za tłumaczenie odjęta połowa gwiazdek (jako zagorzała miłośniczka Tolkiena daję z automatu maksymalną ocenę wszystkiemu, co pozwala choć trochę zbliżyć się do tego świata, a "Księga zaginionych opowieści" jest bardzo cennym źródłem).
Przykłady? "Tulkas wyrżnąwszy [!!!] Melka żelazną rękawicą w zęby"; "nie zdołają wykopać [!!!] Melka z warowni" oraz mój ulubiony "Maidros poprowadził atak na Angband, zakończony rzezią oraz zabiciem jego osoby". Takie kwiatki psują najpiękniejszą opowieść, gwarantowany atak histerycznego śmiechu tam, gdzie powinno być wzniośle albo smutno.
Dlatego wszystkim maniakom Tolkiena polecam czytanie w oryginale, choć nie będzie to łatwe, bo Tolkien w młodości zupełnie nie hamował zapędów do archaizowania.

Edit po dwóch latach:
Zdążyłam poznać to tłumaczenie wzdłuż i wszerz, bo napisałam o nim (i o drugim, Pietrzak-Merty) stustronicową pracę magisterską. Wrażenie się raczej nie poprawiło. Poza wspomnianymi okropnymi błędami stylu, są też błędy merytoryczne, np. przy „yet Idril feared him the more”, czyli „ale Idril bała się go jeszcze bardziej” otrzymujemy „nawet Idril już się go nie bała” (czyli tak jakby na odwrót) i kopiowanie ze Skibniewskiej, żeby było śmieszniej, z innego dzieła – rozdział „Muzyka Ainurów” jest częściowo skopiowany z „Silmarillionu”, mimo że różnica między tekstami źródłowymi jest znaczna. Tłumaczenie Pietrzak-Merty nie jest lepsze. Czekam z utęsknieniem na przekład Frąca, może okaże się prawdą, że do trzech razy sztuka

Przekład Radosława Kota to najgorsze tłumaczenie czegokolwiek, jakie w życiu widziałam.
Właśnie za tłumaczenie odjęta połowa gwiazdek (jako zagorzała miłośniczka Tolkiena daję z automatu maksymalną ocenę wszystkiemu, co pozwala choć trochę zbliżyć się do tego świata, a "Księga zaginionych opowieści" jest bardzo cennym źródłem).
Przykłady? "Tulkas wyrżnąwszy [!!!] Melka...