Książka o starciu na Culloden Moor, ostatniej bitwie szkockich klanów udała się Jarosławowi Wojtczakowi trochę lepiej niż "Boyne 1690". Autor postanowił - tak jak w tamtej publikacji - napisać o wszystkim, stąd długie rozdziały wprowadzające (np. o rządach Karola II) i pojawiające się czasem zaskakująco drobiazgowe przypisy, ale mimo tych drobnych mankamentów bardzo ciekawie przedstawił powstanie jakobickie lat 1745-46, działalność Młodego Pretendenta, wreszcie zaś tytułową bitwę. Jak zawsze Wojtczak snuje swoją opowieść w sposób nienużący, potrafi skupić uwagę czytelnika. Rzeczywiście napisał sporo o kwestiach wojskowości, wprowadził np. rozdział przedstawiający siły jakobitów i hanowerczyków (takiego rozdziału brakowało w "Boyne 1690"), a podpierał się też w opisach kampanii cytatami ze wspomnień jej uczestników. Autor doprowadził swą narrację aż do śmierci Karola Edwarda i kardynała Henryka Stuartów, ale zainteresowanie akurat tą kwestią powinni raczej sięgnąć po biografię Niemojowskiej. Ogólnie rzecz biorąc z dwóch książek Wojtczaka o tematyce jakobickiej "Culloden Moor 1746" wygrywa z "Boyne 1690", ale obie są godne polecenia tym, którzy chcieliby się dowiedzieć czegoś więcej o nowożytnych dziejach Wielkiej Brytanii.

Tomasz Babnis

Książka o starciu na Culloden Moor, ostatniej bitwie szkockich klanów udała się Jarosławowi Wojtczakowi trochę lepiej niż "Boyne 1690". Autor postanowił - tak jak w tamtej publikacji - napisać o wszystkim, stąd długie rozdziały wprowadzające (np. o rządach Karola II) i pojawiające się czasem zaskakująco drobiazgowe przypisy, ale mimo tych drobnych mankamentów bardzo...