Dzienniki są ważnym i interesującym wkładem w naszą literaturę i historię, chociaż nie jest to lektura łatwa. Ciekawe i uważne jest spojrzenie z poza kraju na przemiany w Polsce. Do tego dołącza spostrzeżenia jak nasze przemiany były odbierane w innych krajach. Mnie zaskoczył tak duży wpływ komunistów włoskich na życie kraju i ich bliskie relacje z Rosją. Intrygującą częścią jest porównanie totalitaryzmów różnych krajów. Totalitaryzm i ludobójstwo hitlerowskie nie powstało nagle, a często było naśladownictwem innych totalitaryzmów i innych ludobójstw w różnych częściach świata, a także w Europie. Jednak polityka nie przesłania analizy interesujących wydarzeń kulturalnych na świecie, jak też omawianie swoich przygód z literaturą. Część z nazwisk, szczególnie włoskich są mnie zupełnie obce. Natomiast z zainteresowaniem czytałam jego spojrzenie na Dostojewskiego, Kafkę, Orwella, jak też polskich pisarzy : Gombrowicza, Konwickiego, Miłosza, Andrzejewskiego i innych. Intrygujące jest określenie przez różnych pisarzy „Popiołu i diamentu” Andrzejewskiego jako książki kłamliwej, szkodliwej i zakłamującej rzeczywistość tamtych lat. Mnie zaciekawiła „ Polska trójca awangardowa” w latach trzydziestych. Gombrowicz określa tych autorów jako „trzech muszkieterów” dopisując: Schulz- „wariat utopiony w formie”, Witkacy- „wariat zrozpaczony” i sam Gombrowicz- „wariat zbuntowany”. Dużo jest w tych dziennikach różnych smaków i smaczków którymi z przyjemnością czytelnik się delektuje. Mnie jeszcze podniosło na duchu, że są dla autora laureaci literackiego nobla, których dzieł on nie jest wstanie przeczytać. Warte przeczytania są też dodane przez autora eseje.
Pasjonująca intelektualna przygoda.

Dzienniki są ważnym i interesującym wkładem w naszą literaturę i historię, chociaż nie jest to lektura łatwa. Ciekawe i uważne jest spojrzenie z poza kraju na przemiany w Polsce. Do tego dołącza spostrzeżenia jak nasze przemiany były odbierane w innych krajach. Mnie zaskoczył tak duży wpływ komunistów włoskich na życie kraju i ich bliskie relacje z Rosją. Intrygującą...

Z ogromną przyjemnością wraca się do dziennika Herlinga. Coraz bardziej staje się on moją książką, jedną z tych najważniejszych. Trzeba po pierwsze powiedzieć, że wysoki poziom dziennika pisanego w latach 70. utrzymuje się w pierwszej połowie lat 80. Oczywiście więcej teraz miejsca zajmują wydarzenia polityczne w Polsce i warto dodać, że Herling-Grudziński ciekawie analizuje wszystko, co dzieje się w ojczyźnie, a co on obserwuje z Neapolu. Ponownie pokazuje się jako człowiek o jasnych poglądach i sprecyzowanych sympatiach (a jeszcze bardziej sprecyzowanych - antypatiach). Jako, że wielkie wydarzenia w Polsce nie przesłaniają jednak części poświęconej lekturom autora, mogłem dokonać ciekawej obserwacji. Otóż w trzecim tomie dziennika można dostrzec pewną harmonię między losami Polski widzianymi oczami emigranta, a trzonem jego lektur. Patrzy on na ojczyznę (również) przez pryzmat lektury Nadieżdy Mandelsztam, Orwella, Koestlera. I nie jest to bynajmniej zarzut. Notatki o przeczytanych książkach są dla mnie najciekawszą częścią dziennika, przyćmiewającą analizy komunizmu, totalitaryzmu i fragmenty o dawnej sztuce włoskiej. W tym tomie jest ich równie dużo jak w poprzednich. To, co dochodzi, to jakby więcej rozbudowanych opowiadań, zupełnie fascynujących, często będących dramatyczną metaforą aktualnych wydarzeń historycznych. Trzy eseje dodane do tego tomu (na wątkach wielkiej klasyki literatury),są również doskonałe. Polecam tak samo zdecydowanie jak w przypadku pierwszych dwóch tomów.

Z ogromną przyjemnością wraca się do dziennika Herlinga. Coraz bardziej staje się on moją książką, jedną z tych najważniejszych. Trzeba po pierwsze powiedzieć, że wysoki poziom dziennika pisanego w latach 70. utrzymuje się w pierwszej połowie lat 80. Oczywiście więcej teraz miejsca zajmują wydarzenia polityczne w Polsce i warto dodać, że Herling-Grudziński ciekawie...

Tym razem treść kronikarska jest oddzielona od fabularnej, zamiast przeplatać się i uzupełniać nawzajem (co mi się średnio podoba, ale ok). Po prostu do dziennika włączone są cztery opowiadania, które w gruncie rzeczy i tak wydają się być autentycznymi historiami, ale z Grudzińskim nigdy nic nie wiadomo.
Jednak część diarystyczna wcale nie jest przez to nudna i jednostajna. Wręcz przeciwnie. Nie powiem, że wszystkie zapisy były równie wciągające, ale autor przytacza dużo ciekawostek a także kilka scen ze swojego życia. No i najlepsze - bardzo dużo czasu (jeśli mierzyć w dniach) poświęca Polsce. Można na bieżąco przeżywać razem z nim Sierpień '80 i stan wojenny. Ciągle analizuje sytuację, wysnuwa różne przewidywania i koncepcje, ale w gruncie rzeczy jest to podszyte troską o Polaków, bo nieraz nie udaje mu się powstrzymać emocji. Choć stara się być powściągliwy. Jego punkt widzenia jest ciekawy, a poza tym to pouczające doświadczenie - poprzez niego doznać tej historii.

Tym razem treść kronikarska jest oddzielona od fabularnej, zamiast przeplatać się i uzupełniać nawzajem (co mi się średnio podoba, ale ok). Po prostu do dziennika włączone są cztery opowiadania, które w gruncie rzeczy i tak wydają się być autentycznymi historiami, ale z Grudzińskim nigdy nic nie wiadomo.
Jednak część diarystyczna wcale nie jest przez to nudna i...

Świetna intelektualna przygoda. Dużo wątków "solidarnościowych" w tym tomie, nawet nie wiedziałem, że Glempa tak krytycznie wówczas odbierano.

Świetna intelektualna przygoda. Dużo wątków "solidarnościowych" w tym tomie, nawet nie wiedziałem, że Glempa tak krytycznie wówczas odbierano.