Opinia pochodzi z mojego blogu:
http://jatuczytam.blox.pl/2016/07/Staszek-i-straszliwiepomocna-szafa-Tomasz.html

Choć moja metryka nieubłaganie wskazuje na to, że wiek nastoletni dawno pozostawiłam za sobą, czasami lubię dla odmiany przeczytać książkę przeznaczoną dla młodzieży. Sięgając po „Staszka i straszliwie…pomocną szafę” przyświecała mi także myśl, iż na lekturze tej skorzystam nie tylko ja, lecz za kilka lat również i moja córka.

Staszek Wolski wydaje się być przeciętnym nastolatkiem z typowo nastoletnimi problemami. Miewa humory, złości się na rodziców, a młodsza siostra gra mu na nerwach. Jakby tego było mało, martwi się o oceny, boi się braku akceptacji ze strony rówieśników i przeżywa pierwsze młodzieńcze zauroczenie. Życie Staszka wywraca się do góry nogami, gdy zmuszony jest przeprowadzić się wraz z rodziną do innej miejscowości, porzucając tym samym dotychczasową szkołę i znajomych. Początkowo chłopcu trudno jest odnaleźć się w nowym miejscu i traktuje całe to zamieszanie związane z przenosinami jako prawdziwy dopust boży. Wśród kolegów z klasy czuje się jak czarna owca, a (pomimo tego że pięknie odremontowany) prawie stuletni dom, do którego przyszło mu się przenieść, odrobinę go przeraża. Kiedy jego gimnazjum bierze udział w innowacyjnym programie trójek klasowych, Staszek zgłasza się na ochotnika widząc w tym szansę na zaadoptowanie się do nowego otoczenia i być może zdobycie przyjaciół. W wykonywaniu zadań pomaga mu pewna niezwykła…szafa. Tylko, czy aby na pewno bezinteresownie? Staszek szybko przekona się, że w życiu nie ma nic za darmo.

Po lekturze kilku rozdziałów zrozumiałam, co jest tak wyjątkowego w Staszku. To jego niesamowita dojrzałość. Pomimo młodego wieku, Staszek jest chłopcem nadzwyczaj rozsądnym i rozważnym. Nie podejmuje decyzji pochopnie, cechuje go wysoka kultura osobista, jest oddanym przyjacielem i łatwo zyskuje sympatię otoczenia. Wprost nie można go nie polubić.

Sam motyw zadań trójklasowych to pomysł bardzo nowatorski i z powodzeniem można by go wprowadzić w niejednej placówce oświatowej. Jeśli chodzi zaś o tytułową szafę, ma ona pewne właściwości magiczne. Znane nam są z literatury młodzieżowej różne rodzaje szaf. Jako przykład podam chociażby tą pierwszą przychodzącą na myśl - opisaną w „Opowieściach z Narnii”. Można by się spodziewać, że schemat zaczerpnięty od Lewisa zostanie w jakiś sposób powielony przez autora. Nic bardziej mylnego! Tym razem ten garderobiany mebel nie służy jako portal do innego bajkowego świata, a działa na zasadzie studni życzeń. Z szafy wychodzić będą bowiem osoby, które mają pomagać Staszkowi w przygotowaniach do konkurencji, zarówno wymagających umiejętności logicznego myślenia, jak i sprawności fizycznej.

Książka Tomasza Duszyńskiego niesie ze sobą bardzo mądre przesłanie dla młodych czytelników. Mówi o tym, że prawdziwa przyjaźń pozwala dokonywać rzeczy wręcz niemożliwych, uczy wytrwałości i wyrabiania w sobie altruistycznej postawy. Zachęca do rozwijania swoich pasji, poznawania środowiska, w którym żyjemy i pogłębiania swojej wiedzy z różnych dziedzin. Poza tym przepełniona jest dobrym humorem, nie brak tu zabawnych dialogów i komicznych wręcz sytuacji (szczególnie tych z udziałem Karola). Zakończenie pozostawia lekki niedosyt, gdyż jest jednocześnie wstępem do dalszych przygód Staszka i jego paczki. Całe szczęście miałam drugą część pod ręką, więc tak szybko nie pożegnałam się z bohaterami.

Opinia pochodzi z mojego blogu:
http://jatuczytam.blox.pl/2016/07/Staszek-i-straszliwiepomocna-szafa-Tomasz.html

Choć moja metryka nieubłaganie wskazuje na to, że wiek nastoletni dawno pozostawiłam za sobą, czasami lubię dla odmiany przeczytać książkę przeznaczoną dla młodzieży. Sięgając po „Staszka i straszliwie…pomocną szafę” przyświecała mi także myśl, iż na lekturze...