Małgorzata Posieszna-Zienkiewicz użyła w stosunku do tej powieści pewnego określenia, które wydaje się oddawać w całości jej treść - anatomia zdrady. Nic dodać, nic ująć. Nie ma tutaj wartkiej akcji, ani porywającej fabuły - są emocje. Te najprawdziwsze, najgłębsze. Są ludzie z krwi i kości, nie wyróżniający się pozornie niczym spośród reszty. Żyją, kochają się i wydawać by się mogło, że do szczęścia - takiego zwykłego, ludzkiego - niczego więcej im nie potrzeba. Niespodziewana perspektywa możliwości poprawienia bytu zmienia ich codzienność w koszmar i niszczy to, co przez lata pielęgnowali i o co dbali.

Polecam. Jako ostrzeżenie, jako studium psychologiczne, jako lekcję empatii. Nie jest to książka łatwa, jak mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka. Traktuje o sprawach trudnych, nieraz nie do przeskoczenia. Trzeba z pewnością nad nią pomyśleć. Oswoić. Spędzić z nią trochę czasu. Ale naprawdę warto przeczytać - i każdy, niezależnie od płci czy wieku powinien to zrobić. Bo życie bywa naprawdę przewrotne, i czasem pod pokusą czegoś cudownego potrafi "wyciąć" niezły numer i zabrać to, co najcenniejsze.

Małgorzata Posieszna-Zienkiewicz użyła w stosunku do tej powieści pewnego określenia, które wydaje się oddawać w całości jej treść - anatomia zdrady. Nic dodać, nic ująć. Nie ma tutaj wartkiej akcji, ani porywającej fabuły - są emocje. Te najprawdziwsze, najgłębsze. Są ludzie z krwi i kości, nie wyróżniający się pozornie niczym spośród reszty. Żyją, kochają się i wydawać by...