"To gra Bogów. Daje nieograniczone możliwości." (s.36)

Szach i mat. Nabokov po raz kolejny rozprawił się ze mną jako czytelnikiem. Zrobił to jednym wprawnym, niesłychanie przemyślanym posunięciem. Uczynił to rozmyślnie, ze znaną tylko sobie, premedytacją. Po raz kolejny popisał się nie tylko swoim analitycznym umysłem ale również swoją dowcipnością i literacką perfidią.

"Obrona Łużyna" to książka o najbardziej znanej grze strategicznej - szachach oraz o najważniejszej (bo rozgrywającej się na planszy życia) rozgrywce głównego bohatera - Łużyna. Jako fanatyk wspomnianej gry, Łużyn, podporządkowuje jej całe swoje życie. Od samego dzieciństwa zafascynowany jest jej logiką oraz możliwościami. Namiętność ta z czasem narasta zmieniając się w prawdziwą obsesję, której nie jest wstanie uratować nawet miłość kobiety.

Temat przewodni, ślepa namiętność bohatera do gry w szachy, przedstawiona została z rozmachem godnym tylko i wyłącznie Nabokova. Na swojej czytelniczej drodze nie spotkałam (jak dotąd) autora, który by tak rzetelnie oraz tak strategicznie władał słowem czy szafował akcją. Powieścią tą nie rządzi przypadek, niesiona jest na skrzydłach ściśle obmyślonego algorytmu. Każde nazwisko, detal, odwołanie czemuś służą a fabuła dopieszczona jest w najmniejszych detalach.

"-Umiesz grać w szachy? - przymilnie zapytał Łużyn (...).
- Wolę w durnia - odparła z roztargnieniem." (s.38)

Akcja jest niespieszna, wręcz flegmatyczna. Okraszona została jednak sporą dawką dowcipności. Zabieg ten odciąża przyciężką narrację oraz daje chwilę ukojenia umysłowi czytelnika, który (jak to w przypadku książek Nabokova) zmuszony jest do ciągłego skupienia oraz doszukiwania się ważnych dla fabuły podtekstów.

Jak zwykle przy tym autorze... chapeau bas. Czuję się zmiażdżona jego pisarskim popisem oraz językowymi umiejętnościami. "Obrona Łużyna" to powieść, która jeszcze bardziej (o ile to możliwe) rozbudza we mnie zachwyt Rosjaninem oraz sprawia, że na pewno zapoznam się z kolejnymi jego powieściami.

I jeszcze jedno... Twórczość literacka Vladimira Nabokova to słowna gra: "gra Bogów. Daje nieograniczone możliwości."

"To gra Bogów. Daje nieograniczone możliwości." (s.36)

Szach i mat. Nabokov po raz kolejny rozprawił się ze mną jako czytelnikiem. Zrobił to jednym wprawnym, niesłychanie przemyślanym posunięciem. Uczynił to rozmyślnie, ze znaną tylko sobie, premedytacją. Po raz kolejny popisał się nie tylko swoim analitycznym umysłem ale również swoją dowcipnością i literacką perfidią....