Jest to pierwsza książka Anne Bronte z którą miałam sposobność się zapoznać i niestety, ale rozczarowałam się. Nie mam nic do zarzucenia językowi autorki, który, choć poetycki i złożony, bardzo dobrze się czyta; to fabuła jest przeszkodą do polubienia tej książki. Nie ma tutaj obłąkanych żon ukrywanych w sekretnych pokojach czy "szatańskiej miłości" i może dobrze. Mamy za to Agnes Grey, córkę proboszcza, który w niefortunny sposób stracił zabezpieczenie pieniężne.
Jako dobre dziecko, Agnes postanawia wspomóc rodzinę i pracować jako guwernantka. I tu zaczynają się schody - zarówno dla bohaterki, jak i dla mnie. Dzieci nauczane przez Agnes rzeczywiście są źle wychowane i nieposłuszne, ale miałam wrażenie, że książka to tylko i wyłącznie żalenie się Agnes, jaka to ona biedna i zmęczona oraz wyliczanie wad i narzekanie na dzieci, rodziców, osoby z wyższych sfer, a nawet służbę. Postaci były zarysowane bardzo pobieżnie, i jeżeli ktoś był zły, to nikt nie wnikał dlaczego i czy nie może się poprawić. Tak samo z akcją - prawie nic się nie działo, a znaczną część książki stanowiły opisy. Drażniła mnie również zarozumiałość Agnes, która uważała, że należy jej się więcej, bo zachowuje się lepiej niż co niektórzy (co może nie zawsze było powiedziane wprost, ale ja odniosłam takie wrażenie), a i tak często musiała schować dumę do kieszeni. Jeżeli ta powieść rzeczywiście jest oparta na przeżyciach autorki, to ja bardzo jej współczuję.
Wątpię, czy powrócę do tej książki, ale na pewno sięgnę po "Lokatorkę Wildfell Hall", by sprawdzić, czy Anne potrafi mnie do siebie przekonać i dorównać swoim siostrom.

Jest to pierwsza książka Anne Bronte z którą miałam sposobność się zapoznać i niestety, ale rozczarowałam się. Nie mam nic do zarzucenia językowi autorki, który, choć poetycki i złożony, bardzo dobrze się czyta; to fabuła jest przeszkodą do polubienia tej książki. Nie ma tutaj obłąkanych żon ukrywanych w sekretnych pokojach czy "szatańskiej miłości" i może dobrze. Mamy za...