A więc tak. Naprawdę staram się być zawsze wyrozumiała względem bohaterów książkowych, a w każdej ich decyzji próbuję dostrzec jakieś plusy, zwłaszcza, gdy decyzja ta jest sprzeczna z tym,jak ja bym chciała, aby się potoczyło.
I naprawdę, ale to naprawdę staram się zawsze być kulturalna w swoich opiniach i wypowiedziach oraz nie uzewnętrzniać za bardzo swoich emocji, ale tutaj...
No cholera jasna! Gdy zobaczyłam na okładce napis, że Helena zakocha się w Orionie myślałam,że książką rzucę o ścianę, co mi się absolutnie nigdy nie zdarzyło. Tak bardzo polubiłam Lucasa, jego przywiązanie i miłość do niej, że w głowie mi się nie mieściło, że ona poleci zaraz do kogoś innego. I to w tak krótkim czasie, bo po zaledwie kilki dniach. Przez ok. 2/3 książki wyzywałam Helenę od kobiet lekkich obyczajów ( w nieco gorszych i wulgarniejszych słowach ) bo było niepojęte dla mnie to jak skakała ''z kwiatka na kwiatek''. Lucas dla niej wszystko zrobił : oddałby życie, zszedł za nią do piekła i serce na dłoni wystawił, chronił ją na wszystkie możliwe sposoby, nawet, gdy ona tego nie mogła dostrzec, a Helena co ? A bo spotkała sobie w Podziemiu Oriona, który sprawił, że przestała się czuć samotna to fajnie byłoby coś do niego poczuć. Mimo, że dalej kochała młodego Delosa. Jedynym wytłumaczeniem tej sytuacji jest to, że myślała, że Lucas to jej kuzyn, ale to też nie jest wymówka dla tego jak szybko się pocieszyła. No i wyszło na to,że kocha obu chłopców, czego wcale nie rozumiem, ani trochę.
Ale nie jestem też jakaś nieczuła. Na końcu książki trochę przebaczyłam Helenie jej zachowanie. Niech ma.

Co do treści- dziewczyna schodzi co nos do Podziemnej krainy, aby pokonać Erynie, a potem ma nadzieję, że wszystko będzie dobrze. Jednakże przy tym powoli sama zaczyna umierać...

Co do samego wydania- mam wrażenie,że pisane było przez amatorów. Jest tyle błędów, że aż rażą w oczy swoją intensywnością. Raz nawet zamiast imienia Lucasa, było imię Jazona. A okładka jest wręcz odpychająca. Nie podoba mi się w ogóle i mam wrażenie, że niektóre Harlequiny mojej babci ładniej wyglądają :D

Daję 9 gwiazdek, ponieważ książka wzbudziła we mnie wiele emocji, i dobrych i złych i miałam wrażenie,że 'wsysała' mnie z każdą kolejną kartką, nie mogłam się od niej uwolnić, czekałam tylko, gdy znowu będę mogła ją wziąć w ręce i przeczytać. Bardzo dobre połączenie mitologii ze współczesnością, pojawiają się bogowie ( w poprzedniej części ich nie było, było tylko o nich mówione), a tutaj są i stanowią zagrożenie dla naszych Półbogów.
Zostają rozwinięte wątki Zacha, Matta, Jazona i Clarie oraz Ariadny, a niektórzy odnajdują w sobie nowe moce. Bohaterowie nabierają temperamentu, charakteru. Helena już nie jest taką ciepłą kluchą, którą wszyscy muszą ratować, sama stawia czoła wielu wyzwaniom.
Ciężko otrząsnąć się po takiej lekturze, tyle co ja nerwów zjadłam myśląc, co będzie dalej. Nawet przewracałam kartki na sam koniec, aby się trochę uspokoić :D Jak skończę tę trylogię to odetchnę z ulgą, ale jednocześnie będę bardzo tęsknić za tymi bohaterami.
Polecam :)))

''Jak mam o tobie zapomnieć? Jesteś częścią mnie. Żeby cię zapomnieć, musiałabym zapomnieć o sobie.''

A więc tak. Naprawdę staram się być zawsze wyrozumiała względem bohaterów książkowych, a w każdej ich decyzji próbuję dostrzec jakieś plusy, zwłaszcza, gdy decyzja ta jest sprzeczna z tym,jak ja bym chciała, aby się potoczyło.
I naprawdę, ale to naprawdę staram się zawsze być kulturalna w swoich opiniach i wypowiedziach oraz nie uzewnętrzniać za bardzo swoich emocji, ale...