Ariadna to osoba, która liczyła na swoją wiedzę, swoje osiągnięcia. Nie szukała poparcia u teścia. Jej szwagier określa ją tak: Nie zauważyłem, by miała jakieś kompleksy. Wręcz przeciwnie, bez przerwy mówiła o swojej pracy, o tym, co się jej udało, co zrobiła. Była ambitna, chciała być najlepsza. Dzisiaj mogłaby być celebrytką, bo przez nazwisko stała się rozpoznawalna i wyróżniała się w tłumie. Ale ona wiedziała, że życie to coś więcej niż blichtr. Osiągnąć sławę w okulistyce to był jej cel. Mój ojciec pochwalał tę ambicję. Był dumny, że jego dzieci robią kariery naukowe, cieszył się z naszych doktoratów i habilitacji. Ale też nie słyszałem, żeby Ariadna kiedykolwiek prosiła mojego ojca o protekcję. Nie musiała tego robić. Nazywała się Gierek.
Jasno wynika z tego, że sława Ariadny to jej wiedza, osiągnięcia, a nazwisko tylko przysłużyło się jej, a nie jak wiele osób uważa załatwiło wszystko.

Książkę czyta się bardzo szybko. Pojawia się w niej sporo informacji o Edwardzie Gierku, jego rodzinie, jego rządach, władzy. Jak wyglądała Polska za jego rządów. Sama Ariadna przedstawiona zostaje jako osoba, dla której okulistyka jest wszystkim. Pojawia się wiele wzmianek o jej karierze zawodowej, tym co osiągnęła, jak wyglądało jej życie prywatne. Mówimy tutaj o stażu lekarskim w Chorzowie, potem przenosinach na okulistykę do Szpitala Górniczego w Bytomiu,a potem do Kliniki Okulistycznej na ulicy Francuskiej w Katowicach. A następnie stworzeniu Szpitala Klinicznego Nr5 na ulicy Ceglanej w Katowicach.

Ariadna to osoba, która liczyła na swoją wiedzę, swoje osiągnięcia. Nie szukała poparcia u teścia. Jej szwagier określa ją tak: Nie zauważyłem, by miała jakieś kompleksy. Wręcz przeciwnie, bez przerwy mówiła o swojej pracy, o tym, co się jej udało, co zrobiła. Była ambitna, chciała być najlepsza. Dzisiaj mogłaby być celebrytką, bo przez nazwisko stała się rozpoznawalna i...