Nie wiem, kto jest bardziej żałosny - ten, który uważa tę książkę za ósmy cud świata, czy ten, który mówi, że gorszej nie czytał. Zresztą tu sprawa jest prosta - nie podoba ci się, to nie kończ i nie męcz innych swoimi pseudorecenzjami, które są takie "mądre", że ani trochę.
Ostatnimi czasy jest wysyp na rynku książek o takiej bądź bardzo podobnej tematyce i można by było pomyśleć, że świat (i Polacy) powinni już dawno zacząć się zmieniać, skoro tylu już to zauważyło i nawet zaczęło pisać o tym, a jeszcze więcej przeczytało je i "och, najlepsza książka, taka prawdziwa!!!". Cóż, niestety tak nie jest, prawdopodobnie dlatego, że Polacy nie wiedzą o czym czytają.
Ludzie, gwarantuję Wam, że autor nie miał zamiaru pisać jakiejś górnolotnej powieści. Wręcz przeciwnie, wątpię, żeby spodziewał się takiego sukcesu. Z tego powodu wszystkie opinie typu "jak on beznadziejnie pisze", "gdyby wyrzucić przekleństwa to by strona tekstu została" etc. możecie sobie nie powiem o co rozbić. Poza tym nie podniecajcie się tak tymi wulgaryzmami - w niejednej książce występują, najczęściej w większych ilościach niż w tej, i jakoś nikt na to nie zwraca uwagi. Wniosek? Chcecie zhejtować, nie macie pomysłu, idziecie po najmniejszej linii oporu. Bo rzeczywiście ilość użytych "kurw" świadczy o wartości lektury.
Najbardziej Was boli to, że widzicie tam samych siebie. I bynajmniej nie jesteście bohaterami pozytywnymi.
"Pokolenie Ikea" pokazuje świat jakim jest, bez zbędnych ubarwień, bez jakiegoś polotu. Może dlatego Wam się nie podoba? Bo pokazuje Wasze życie, którego macie dość.
Nie jest to najlepsza książka na świecie. Można jej przekaz ubrać w ładniejsze słowa, lepszy styl, czy cokolwiek, ale... Myślę, że to jest tutaj najlepsze - krótko, zwięźle i na temat. Może to też Was boli? Facet używa raczej prostych zdań, trochę przekleństw przy okazji, więc przecież nie może być inteligentniejszy od Was. No jak to tak.
Poza tym kupiłam ją na pięćdziesięcioprocentowej zniżce (które Czarny tak bardzo lubi), więc czuję się jakbym wygrała życie.
Czytało się szybko i przyjemnie. Wystarczy mieć do siebie i świata trochę dystansu.

Nie wiem, kto jest bardziej żałosny - ten, który uważa tę książkę za ósmy cud świata, czy ten, który mówi, że gorszej nie czytał. Zresztą tu sprawa jest prosta - nie podoba ci się, to nie kończ i nie męcz innych swoimi pseudorecenzjami, które są takie "mądre", że ani trochę.
Ostatnimi czasy jest wysyp na rynku książek o takiej bądź bardzo podobnej tematyce i można by było...