Przez pierwsze 130 stron (gdy Kelsey jest z powrotem w Stanach i tęskni za Renem, którego notabene sama rzuciła)wznosiłam oczy ku niebu. Mam wrażenie, że ta dzewczyna to dwunastolatka w ciele dziewiętnastolatki. I nie chodzi mi tu o wstążki we włosach. Czy Houck myśli, że czyniąc ją pełnoletnią, zrobi ją bardziej dojrzałą? A strata rodziców w młodym wieku uczyni jej dziecinne rozterki miłosne głębszymi? Jej rozterki są dziecinne, a tłumaczenia i rozumowanie przyprawia mnie o migrenę.
Nie będę w to wnikać. Szczerze mówiąc każdy jest przez jakiś czas nastolatkiem i każdy potrzebuje takiej literatury i takiej wizji miłości. Tak samo jak boysbandów. Z tego się wyrasta. To, co naprawdę mnie denerwuje to...pójście na łatwiznę. Niech już będzie, że ona mu piecze ciasteczka z masłem orzechowym, a on jej gra na gitarze oraz czyta z nią Szekspira. Nie musimy schodzić głębiej. Ale zaraz po powrocie do Indii Kelsey dostaje dom, samochód, szafę pełną ubrań (sic!!), a nawet zostaje zapisana na studia, które są już dla niej wybrane! Czego uczy taka sytuacja? Że wystarczy się dobrze zakochać i do niczego nie trzeba będzie dochodzić samej, bo ukochany wszystko nam podstawi pod nos? Dziękuję bardzo.

Skoro jesteśmy już przy domu i samochodzie... Gdzie są znowu opiekunow Kelsey!? Czy oni naprawdę nie widzą nic niestosownego w tym, że staje się taka bogata za zrekomą opiekę nad tygrysem i katologowanie artefaktów? Czy już nikt w tej książce nie może być choć trochę rzeczywisty?

Przejdźmy do pozytywnych stron. W sumie historia jest wciąż ciekawa. Jest to wciąż raczej zlepek oklepanych już mitów bez wdawania się w szczegóły, ale są przedstawione dość sensownie i tak, aby chciało się wiedzieć dokąd prowadzi klątwa.
Logika powieści także się znacznie poprawiła. Nie ma już tak wielu błędów logicznych, choć zdarzają się. Najbardziej przy wyprawie Kelsey i Kishana miałam wrażenie, że Houck albo jej edytor zbyt wiele razy przeczytali ten sam fragment, poprawiali go zbyt często i w końcu sami nie wiedzieli, co jest zapisane, a co zostało wykreślone. BYwało, ze dialogi się urywały w pewnym miejscu lub nagle zupełnie zmieniały temat rozmowy. Czasem coś było wzięte za pewnik (np. że Kells wszędzie musi chodzić ze swoim łukiem), a później wyskakiwało to jak Filip z konopii (nagle wyciągała łuk chyba spod sukienki).

Czy sięgnę po trzecią część? Możliwe, choć tak jak przy oglądaniu wszystkich sezonów "Gossip girl" - nie mam ani dobrego powodu, ani wiarygodnej wymówki. Po prostu nie wiem, dlaczego to robię.

Przez pierwsze 130 stron (gdy Kelsey jest z powrotem w Stanach i tęskni za Renem, którego notabene sama rzuciła)wznosiłam oczy ku niebu. Mam wrażenie, że ta dzewczyna to dwunastolatka w ciele dziewiętnastolatki. I nie chodzi mi tu o wstążki we włosach. Czy Houck myśli, że czyniąc ją pełnoletnią, zrobi ją bardziej dojrzałą? A strata rodziców w młodym wieku uczyni jej...