Autorka przyznaje się, że poprosiła o pomoc w napisaniu książki po niemiecku. Szkoda, że podobnie nie postąpiła tłumaczka, może książka byłaby lepsza (namiętne nadużywanie zaimków osobowych, anglicyzmy). Zapiski mają formę krótkich notatek, pisanych oszczędnymi zdaniami, niczym smsy, które również pojawiają się od czasu do czasu. Nie można powiedzieć, że dobrze się je czyta. Brak płynności języka, telegraficzne skróty i ciągłe narzekanie. Autorka ma żal do swoich pracodawców, że traktują ją przedmiotowo i nie zauważają jej obecności, ale również ma żal wtedy, gdy zadają jej nietaktowne pytania. Czuje się niekomfortowo, gdy jest kontrolowana jej uczciwość (zarówno pod względem oddawania znalezionych banknotów jak i wykonywanej pracy), ale jednocześnie twierdzi, że nie da się wykonać wszystkich obowiązków wymaganych przez zatrudniających ją Niemców w czasie, za który są skłonni zapłacić. Na dobrą sprawę mogę zrozumieć, że posada sprzątaczki nie jest szczytem marzeń, ale nie sądzę, aby opisywanie jakie kto brudy miał pod łóżkiem i w jaki sposób sędziowie czy komisarze policji łamią prawo rzeczywiście może poprawić komuś humor. Lektura tych notatek sprawiła, że pojęłam dlaczego moja znajoma przed każdym przyjściem sprzątaczki robiła generalne porządki. Po prostu bała się, że ją później obsmaruje przed koleżankami po fachu lub znajomymi. Najbardziej razi specyficzna schizofrenia pisarki. Na jednej stronie opisuje ksenofobię Niemców oraz przykre epitety, którymi jest określana, a na drugiej pada zdanie „W przeciwieństwie do mojej ojczyzny tutaj są możliwości, perspektywy, przyszłość”. Te perspektywy i plan na życie to bycie wizażystką.

Autorka przyznaje się, że poprosiła o pomoc w napisaniu książki po niemiecku. Szkoda, że podobnie nie postąpiła tłumaczka, może książka byłaby lepsza (namiętne nadużywanie zaimków osobowych, anglicyzmy). Zapiski mają formę krótkich notatek, pisanych oszczędnymi zdaniami, niczym smsy, które również pojawiają się od czasu do czasu. Nie można powiedzieć, że dobrze się je...