Dopóki autorzy zajmują się biologicznymi podstawami płciowości (pierwsza połowa książki), dopóty "Płeć mózgu" jest całkiem interesującym tekstem. Jednak w momencie przeniesienia dyskursu w sferę społecznych interakcji, wywód zamienia się w istny bełkot. Nieustanne posługiwanie się badaniami ilościowymi i powoływanie na takie "autorytety" jak Kinsey nie uwiarygadniają tej książki, która okazuje się być tym, czego można się było spodziewać: popularnonaukową publikacją pisaną przez dziennikarzy.
Z jednej strony książka słusznie pokazuje jak bardzo dyskusja na temat płciowości jest uwikłana w politykę, z drugiej zaś, sama jest reakcją na nurty genderowe i propagowaną przezeń tzw. "płeć kulturową"... Nie odrzucam jednak wszystkich hipotez, pytań i rozwiązań postawionych w drugiej części publikacji. Natomiast należy pamiętać, że tego typu książki są do pewnego stopnia niebezpieczne: ze względu na swój przystępny język i odnośniki do prac naukowych, przemawiają do prawie każdego czytelnika, który zamiast pomyśleć przy czytaniu i zrewidować pewne tezy, choćby tylko w oparciu o własne doświadczenie - przyjmuje je.

Reasumując: dobrze, że jest taka pozycja, która w naprawdę przystępny sposób przedstawia biologiczne podstawy płciowości i przekonuje, iż równość nie musi od razu obalać różności; choćby już za to należy się jej 5 gwiazdek. W ocenie "Płci mózgu" uwzględniam jeszcze język, który utwierdził mnie w przekonaniu, że dziennikarze nie potrafią i nie powinni (sic!) pisać.

Dopóki autorzy zajmują się biologicznymi podstawami płciowości (pierwsza połowa książki), dopóty "Płeć mózgu" jest całkiem interesującym tekstem. Jednak w momencie przeniesienia dyskursu w sferę społecznych interakcji, wywód zamienia się w istny bełkot. Nieustanne posługiwanie się badaniami ilościowymi i powoływanie na takie "autorytety" jak Kinsey nie uwiarygadniają tej...