Zmieniłabym okładkę, zamiast kobiety ja na okładce umieściłabym młodego mężczyznę, zaskoczyła narracja w wydaniu męskim (nie doczytałam opisu z okładki i poddtytułu).
Sekret Tudorów wypada blado w porównaniu z "Wyznaniami Katarzyny Medycejskiej" i "Ostatnią królową". Niewątpliwie talent do barwnego, sugestywnego opisu życia w tamtej epoce autor ma, naprawdę ma się wrażenie jakby się stało obok narratorów jego powieści, ale tej powieści nie czytałam z tak wielką ciekawością jak wcześniejszych pozycji Gortnera, wręcz przeciwnie w połowie książki już przeliczałam ile mi zostało do końca.
Po pierwsze, słabo nakreślone postaci głównego bohatera Brendana Prescotta oraz innych postaci uniemożliwiają wczucie się w ich emocje i przeżycia (nieuniknione porównywanie do doskonale nakreślonych bohaterów wcześniejszych powieści autora), po drugie liczyłam na większą ilość informacji na temat Elżbiety, Tudorów etc., po trzecie, z zawiedzioną miną przeczytałam posłowie. Po faktycznie żyjących głównych bohaterkach poprzedmich powieści Gortnera spodziewałam się, że syn z rodu Tudorów - niejaki Brendan Prescott - którego narodziny za wszelką cenę chciano ukryć, naprawdę istniał, (co byłoby fascynujące - sam Gortner to przyznaje w posłowiu), ale gdzie tam...fikcja. Czy polecam? Można ale nie trzeba, w moim przypadku jako, że Gortner po wcześniejszych ciekawie napisanych powieściach stał się jednym z moich ulubionych pisarzy, ja musiałam. Klimat jest ale bez niecierpliwości i wyczekiwania na ciąg dalszy.

Zmieniłabym okładkę, zamiast kobiety ja na okładce umieściłabym młodego mężczyznę, zaskoczyła narracja w wydaniu męskim (nie doczytałam opisu z okładki i poddtytułu).
Sekret Tudorów wypada blado w porównaniu z "Wyznaniami Katarzyny Medycejskiej" i "Ostatnią królową". Niewątpliwie talent do barwnego, sugestywnego opisu życia w tamtej epoce autor ma, naprawdę ma się wrażenie...