Eleonora Ratkiewicz wraca z drugim tomem opowieści o przyjaźni człowieka i elfa. W części zatytułowanej Lare i t’ae wydarzenia zakrojone są na ogromną skalę. Nadchodzi susza zagrażająca całemu światu. Czas głodu, krwi i pustynnego wiatru. Władcy poszczególnych krain muszą się zjednoczyć we wspólnej walce i przeciwstawić nieubłaganym siłom natury. Nie jest to jednak łatwe, gdyż każdy z nich ma inny pogląd na sprawę, własny cel i odmienne motywacje. Tylko niezwykle mądry Lermett, władca Najlisu, może ich pogodzić przy drobnej pomocy elfich przyjaciół, starego krasnoluda i młodego, acz utalentowanego maga. Ale czy na pewno mu się uda?

Z pełnej przygód opowieści drogi, jaką była część pierwsza - Tae Ekkejr, przenosimy się do pękającej od intryg i zdradliwych knowań, politycznej gry. Do Najlisu zjeżdżają dyplomaci wydelegowani przez władców każdej liczącej się krainy. Nie brakuje również samych koronowanych głów. Zebrani przywódcy, mimo oficjalnie panującego pokoju, są podzieleni. Otwierają się stare rany i zamiast rozwiązania, kolejne rady przybliżają władców do wojny. Lare i t’ae jest doskonałym przykładem sequela – wszystkiego jest tu więcej, wydarzenia zakrojone są na szerszą skalę niż w pierwszym tomie, również zagrożenie jest większe.

Cała recenzja:
http://mnichhistorii.blogspot.com/2012/09/289-lare-i-tae-recenzja.html

Eleonora Ratkiewicz wraca z drugim tomem opowieści o przyjaźni człowieka i elfa. W części zatytułowanej Lare i t’ae wydarzenia zakrojone są na ogromną skalę. Nadchodzi susza zagrażająca całemu światu. Czas głodu, krwi i pustynnego wiatru. Władcy poszczególnych krain muszą się zjednoczyć we wspólnej walce i przeciwstawić nieubłaganym siłom natury. Nie jest to jednak łatwe,...