Przykro to stwierdzić, ale druga część "Kwiatów na poddaszu" jest po prostu słaby. O ile pierwsza część może niektórych odrzucić ze względu na tematykę, to napisana była naprawdę dobrze. "Płatki na wietrze" są chaotyczne, autorka tak bardzo chciała nagromadzić tragiczne wydarzenia, że chyba sama zgubiła się w fabule (Cathy ma 27 lat, a potem nagle jest dwudziestoczterolatką). Postaci są zupełnie nierealne - mamy lata 60-te XX wieku, a rozmawiają ze sobą jak w XIX-wiecznym romansie dla pensjonarek. Bez przerwy podkreślana jest uroda Cathy, a konstrukcja psychologiczna postaci jest wręcz prymitywna. Jeśli autorka chciała stworzyć postać femme fatale, to niepotrzebne były te wstawki o gorącym uczuciu Catherine do każdego z mężczyzn - wychodzi na to, że kochała czterech na raz! Pozbawiony osobowości Chris snuje się za Cathy i jedyne co wiemy o tej postaci, to że chce zostać lekarzem i że marzy o Catherine. Myślę,że z ciekawości dokończę cykl, ale jeśli pozostałe części okażą się tak słabe, nie sięgnę więcej po książki tej autorki.

Przykro to stwierdzić, ale druga część "Kwiatów na poddaszu" jest po prostu słaby. O ile pierwsza część może niektórych odrzucić ze względu na tematykę, to napisana była naprawdę dobrze. "Płatki na wietrze" są chaotyczne, autorka tak bardzo chciała nagromadzić tragiczne wydarzenia, że chyba sama zgubiła się w fabule (Cathy ma 27 lat, a potem nagle jest...