Jeden Turgieniew raz jeszcze, czyli jeszcze raz to samo.

Jeden Turgieniew raz jeszcze, czyli jeszcze raz to samo.

To nie jest współczesny autor. Iwan Siergiejewicz Turgieniew urodził się w 1818 roku i biedaczek nie żyje już grubo ponad sto lat. Uchodzi jednak za klasyka literatury rosyjskiej. Pisał o tematach, które interesowały ówczesnych realistów krytycznych, a więc o życiu na wsi, o imperialnej polityce swojej ojczyzny i jej skutkach dla społeczeństwa, o związanym z tym zmianach społecznych i konflikcie pokoleń. Niektórzy stawiają go nawet na równi z Zolą.

W powieści W przededniu opisał grupę intelektualistów spędzających wolny czas na prowincji, a także przedstawicieli lokalnej szlachty i lekkoduchów artystów. Tych ostatnich reprezentuje młody rzeźbiarz Szubin, który wraz z przyjacielem wypoczywa w pięknych okolicznościach przyrody, dyskutując z nim o wszystkim i o niczym. To właśnie on zakochuje się w Helenie Nikołajewnie Stachowej, i podczas kolejnych, często przypadkowych spotkań stara się ją oczarować.

Jednak kobieta – ponoć symbolizująca w tej książce ówczesną Rosję – poznaje ubogiego bułgarskiego działacza, Dymitra Insarowa. Mężczyzna marzy o wyzwoleniu Bułgarii spod tureckiego jarzma i nie ogranicza się do mówienia o tym. Chce jechać do kraju, działać, walczyć. Tym właśnie różni się od otaczających ją mężczyzn, których z reguły zajmują sprawy błahe. Dymitr łączy w sobie postaci Hamleta i Don Kichota, ale jest przedstawicielem nowego pokolenia. Takiego, które odrzuca poezję, nie rozumie sztuki, ceni sobie za to prawdziwe życie.

Ciekawe jest to, że po swojej premierze powieść Turgieniewa spotkała się z zajadłą krytyką. Skarżono się, że na bohatera wybrał nie Rosjanina, a Bułgara, i że to jego wybrała Helena. Dziś ważniejsze wydaje się uchwycenie przez pisarza nastrojów tuż przed reformą uwłaszczeniową i pokazanie zmian zachodzących w społeczeństwie, w tym rodzących się nastrojów niepodległościowych w Europie. I tylko szkoda, że W przededniu czyta się trochę jak lekturę. Czuć wyraźnie, że ta książka nie jest już młoda.

Wiecej recenzji:
https://zdalaodpolityki.pl/category/ksiazka/

To nie jest współczesny autor. Iwan Siergiejewicz Turgieniew urodził się w 1818 roku i biedaczek nie żyje już grubo ponad sto lat. Uchodzi jednak za klasyka literatury rosyjskiej. Pisał o tematach, które interesowały ówczesnych realistów krytycznych, a więc o życiu na wsi, o imperialnej polityce swojej ojczyzny i jej skutkach dla społeczeństwa, o związanym z tym zmianach...

Uwielbiam literaturę rosyjską, uwielbiam Turgieniewa( mój olbrzymi podziw do niego zrodził się po przeczytaniu "Opowieści Tajemniczych"). Za każdym razem, gdy czytam o Rosji, gdy czytam o tych ludziach, których serca są przepełnione goryczą, taką piękną goryczą...To czuję, że moja słowiańska dusza aż się wyrywa do tych czasów, czuję taki ból połączony ze słodkim szczęściem. Nie wiem, jeśli miałabym wierzyć w reinkarnację, to z pewnością żyłam w tych czasach i w tym miejscu. To wyjaśnia moją wieczną tęsknotę do mrozu, śniegu, Finlandii, Rosji...Dobrze, trochę się rozmarzyłam- wracając do książki- piękna, momentami trochę banalna, lecz ta głęboka analiza charakterów postaci( szczególnie Heleny) maskuje to. Polecam wszystkim romantykom:)

Uwielbiam literaturę rosyjską, uwielbiam Turgieniewa( mój olbrzymi podziw do niego zrodził się po przeczytaniu "Opowieści Tajemniczych"). Za każdym razem, gdy czytam o Rosji, gdy czytam o tych ludziach, których serca są przepełnione goryczą, taką piękną goryczą...To czuję, że moja słowiańska dusza aż się wyrywa do tych czasów, czuję taki ból połączony ze słodkim szczęściem....

Krótka forma, miłość, piękny język i styl, mgliście naznaczone oczekiwanie rewolucji. Czyta się lekko, choć główny wątek miłosny w dzisiejszych czasach już raczej nie wzrusza. Cóż, dawniejsze porywy serc dzisiaj wprawiają w zakłopotanie, a może nawet wydają nam się sztuczne. Czytając XIX wieczne książki zawsze zastanawiam się, czy to kobiety tak się zmieniły, czy też może pisarze? W każdym razie bardziej przemawiały do mnie postacie drugoplanowe.

Krótka forma, miłość, piękny język i styl, mgliście naznaczone oczekiwanie rewolucji. Czyta się lekko, choć główny wątek miłosny w dzisiejszych czasach już raczej nie wzrusza. Cóż, dawniejsze porywy serc dzisiaj wprawiają w zakłopotanie, a może nawet wydają nam się sztuczne. Czytając XIX wieczne książki zawsze zastanawiam się, czy to kobiety tak się zmieniły, czy też może...

Bardzo lubię Turgieniewa, ale tu trochę zawiódł, wręcz znudził.

Bardzo lubię Turgieniewa, ale tu trochę zawiódł, wręcz znudził.

Turgieniew to znakomity pisarz, ta książka jednak jest zdecydowanie słaba. Postać głównego bohatera niewiarygodna i nieciekawa.
Książka oczywiście dokumentuje tamte czasy i poglądy autora, ale ponownie uważam, że robi to słabo.

Turgieniew to znakomity pisarz, ta książka jednak jest zdecydowanie słaba. Postać głównego bohatera niewiarygodna i nieciekawa.
Książka oczywiście dokumentuje tamte czasy i poglądy autora, ale ponownie uważam, że robi to słabo.