W drugiej części serii książek napisanej przez słynną antropolog i jej syna jest poruszanych nieco więcej kwestii niż w ,,Wirusach", wydaje mi się też, że jest jeszcze bardziej usiana epickimi wypowiedziami bohaterów, dzięki którym przy ,,Skarbie" można sobie porządnie poprawić humor.
Trudno mi stwierdzić, czy historia jest w jakimkolwiek stopniu z czegoś ściągnięta, bo rzadko zdarza mi się obracać w literackim czy nawet filmowym świecie piratów. Możliwe więc, że historia wydaje mi się tak oryginalna jedynie dlatego, że nie znam wielu innych pozycji tego typu. Nie zmienia to faktu, że na chwilę obecną nie mam fabule nic do zarzucenia :))
Nawet nie patrząc na akcję książki - jej bohaterowie są jednymi z moich literackich ulubieńców. Tory tak jak ja jest czternastolatką, a wyprzedza mnie swoją inteligencją co najmniej o połowę, to samo zresztą dotyczy reszty sfory - Bena, Hirama i Sheltona. Okej, Cooper też jest w sforze, a od wolfdoga może i jestem mądrzejsza. Nie są oni typami bohaterów imprezowiczów, których zaczynamy lubić dopiero gdy na wskutek jakiegoś wydarzenia zmieniają swój pogląd na życie, a mi to bardzo odpowiada.
Cieszę się, że mogłam jeszcze raz przeżywać emocje podobne do tych podczas czytania Wirusów :D

I dla tych co przeczytali, jak i dla tych, którzy jeszcze tego nie zrobili: Nie musiałam długo przeszukiwać internetu, żeby dowiedzieć się, że Anne Bonny istniała naprawdę, a jej historia nie była wymyślona przez autorów, choć nie ma czegoś takiego jak legenda o jej skarbie. Plemię Sewee w które momentami wątpiłam, również miało jakieś miejsce w Ameryce :)

W drugiej części serii książek napisanej przez słynną antropolog i jej syna jest poruszanych nieco więcej kwestii niż w ,,Wirusach", wydaje mi się też, że jest jeszcze bardziej usiana epickimi wypowiedziami bohaterów, dzięki którym przy ,,Skarbie" można sobie porządnie poprawić humor.
Trudno mi stwierdzić, czy historia jest w jakimkolwiek stopniu z czegoś ściągnięta, bo...