Relacji czy pamiętników z podróży na rynku wydawniczym pojawia się coraz więcej. Takie sprawozdania podróżnicze oprócz doświadczonych pasjonatów podróży i przygody, piszą i wydają już nawet prezenterzy pogody czy celebryci. Wśród tego natłoku różnorodnych mniej lub więcej ciekawych zawsze poszukuję czegoś nowego, świerzego. Książka taka musi być napisania z pasją, z chęci zainteresowania czytelnika czymś ciekawym, nowym i niespotykanym, a nie wzmocnienia swojego nazwiska w showbiznesie.
Odnoszę wrażenie, że tym razem znalazłam taką perełkę z gatunku książek podróżniczych.

Zwróciłam uwagę na te książka w wielu powodów. Między innymi z powodu tajemniczego tytułu "Burza depcze mi po piętach”, z okładki spogląda autorka podpierając się o fascynujące kadry z filmu fotograficznego.

Kim jest Dorota Głuska nie wiedziałam. Teraz już wiem i zapamiętam to nazwisko. Z treści książki już wiem, że czuje się ona obywatelką świata. Autorka jest backpackerką uciekającą od zaludnionych szlaków turystycznych. Wybiera szlak podróży w sposób spontaniczny, czasami nieprzewidywalny dla niej samej.

Książka ta jest mieszanką pamiętnika z podróży po Ameryce Południowej, gawędziarską opowieścią, z mnóstwem frapujących i humorystycznych anegdot. Autorka relacjonuje przebieg podróży z osobistego punktu widzenia. Unika banalnych historii z przewodników turystycznych. Podróżuje sama, z wielkim plecakiem i niestrudzonym optymizmem.
Czytając te książkę widać, że autorka jest prawdziwym pasjonatem przygody. Los wielokrotnie zmienia jej wyznaczony cel podróży. Mimo tego Dorota Głuska widzi w tym zrządzenie losu, dokonuje korekt w swej trasie i cieszy się wszystkim tym, co i kogo spotyka na swojej drodze.
Nie zraża się zmianami pogody, problemami z noclegiem, wielogodzinnymi podróżami niepewnymi środkami transportu itp. Autorka wykazuje się zdolnościami lingwistycznymi, co jej pomaga w poznawaniu ludzi na trasie swoich wędrówek.

Ta książka mnie ujęła swoją prostotą, szczerością opowieści. Nie ma w tej książce banału czy patosu. Jest miłość do podróży, poznawania niezbyt popularnych zakątków świata i smakowania życia.
Dzięki tej książce czytelnik może poznać m.in.: Chile, Argentynę, Boliwie, Peru od strony podróżnika, a nie typowego turysty, który szuka ogólnie znanych atrakcji turystycznej.
W tej książce znajdziemy pełne kolorytu opisy niezwykłego piękna przyrody, poznamy zwykłych ludzi, których autorka nazywa potocznie "tubylcami" oraz obejrzymy zdjęcia, z prywatnego albumu autorki.
Zdjęcia te są tylko dopełnieniem do tego podróżniczego pamiętnika. Ale dzięki nim ta relacja jest bardziej namacalna i wciągająca.

Książka je warta uwagi i zachęcam do zapoznania z nowym punktem widzenia podróżowania.

Relacji czy pamiętników z podróży na rynku wydawniczym pojawia się coraz więcej. Takie sprawozdania podróżnicze oprócz doświadczonych pasjonatów podróży i przygody, piszą i wydają już nawet prezenterzy pogody czy celebryci. Wśród tego natłoku różnorodnych mniej lub więcej ciekawych zawsze poszukuję czegoś nowego, świerzego. Książka taka musi być napisania z pasją, z chęci...