"Awantura o Basię" to podobno książka dla dzieci. Podobno. Z książkami dla dzieci często bywa tak, że gdy nie przeczyta się ich w dzieciństwie, później jest już za późno - poczucie humoru dorosłego już nie bawi, prawdy zawarte w nich wydają się banałem lub bzdurą a jakikolwiek urok trudno dostrzec.
Powieści Kornela Makuszyńskiego nie przeczytałam w dzieciństwie, nadrobiłam tę zaległość dopiero teraz. I mam wrażenie, że z tą książką, jest trochę jak z obecnymi animacjami, na które wybierają się całe rodziny - co innego bawi dzieci, co innego dorosłych. Mam wrażenie, że gdybym czytała tę powieść będąc dzieckiem, śmiałabym się nie zawsze w tych miejscach, w których śmiałam się dziś.
Owszem, żadnych głębokich lub "głębokich" myśli tam nie ma, fabuła jest bardzo naiwna, ale czy każda książka musi zawierać przesłanie i głębokie treści? W końcu fabuła takich "50 twarzy Greya" też skomplikowaniem nie grzeszy a i przesłania trudno się tam doszukać i choćby cienia wiarygodności... Tylko to już jest książka zdecydowanie jedynie dla dorosłych. I nie wiedzieć czemu więcej przyjemności miałam z lektury "Awantury o Basię" niż serii o Christianie Greyu.
Nie uważam, że każda lektura powinna zmuszać do refleksji. Jednak "Awantura o Basię" zmusiła mnie do takiej... o jakiej się z pewnością Makuszyńskiemu nie śniło. Otóż próbowałam sobie wyobrazić, co by to było, gdyby dziś, w czasach, gdy nawet do szkoły dzieci są odprowadzane przez rodziców, ktoś wsadził 5-letnie dziecko do pociągu i poinformował, że na dworcu w Warszawie ktoś będzie na nie czekał.

"Awantura o Basię" to podobno książka dla dzieci. Podobno. Z książkami dla dzieci często bywa tak, że gdy nie przeczyta się ich w dzieciństwie, później jest już za późno - poczucie humoru dorosłego już nie bawi, prawdy zawarte w nich wydają się banałem lub bzdurą a jakikolwiek urok trudno dostrzec.
Powieści Kornela Makuszyńskiego nie przeczytałam w dzieciństwie, nadrobiłam...