W tej książce poczułam klimat pierwszych powieści o Anicie Black. Jej rzucanie się pomiędzy swoimi uczuciami i pragnieniami, nieumiejętność godzenia się z nimi jest jak znak rozpoznawczy. Od początku walczyła ze swoim strachem i pragnieniem robienia rzeczy nierozsądnych, a tutaj jakby zaczyna to wracać. Anita, chociaż starsza, teoretycznie bardziej doświadczona, to na gruncie nowych wydarzeń wraca do poczucia zagubionej dziewczynki. Tym razem jednak wątpliwości i wahanie rozciąga się poza nią samą i dotyczy nie tyle świata zewnętrznego, tylko wewnętrznych rozterek. Anita boi się – zawsze się bała – braku kontroli nad sobą. Jeśli na sobie mogła polegać, była w miarę spokojna. Wszystko inne była w stanie jakoś przetrwać. Co jednak, gdy nie wiesz, kim będziesz jutro? Jeśli się zatracasz w obcym sobie i żadne próby opanowania nie pomagają?
Strach przed sobą, tym co w niej zagnieździło się i od czasu do czasu zrywa z łańcucha, pytanie o granice człowieczeństwa – to wszystko znów wychodzi powoli na pierwszy plan w połączeniu z niebezpiecznymi sytuacjami. To po taką Anitę Blake sięgałam od początku: straszoną, szczutą, popychaną przez innych graczy i los, a także kuszoną przez różne formy okrucieństwa czy mroku. Wciąż wykazującą się w pewnych kwestiach typowym dla niej oślim uporem i wciąż niepewną, czego właściwie w życiu chce, więc trzymającą ludzi wokół na dystans.

W którą stronę popchnie nas dalej autorka? – Zobaczymy.

W tej książce poczułam klimat pierwszych powieści o Anicie Black. Jej rzucanie się pomiędzy swoimi uczuciami i pragnieniami, nieumiejętność godzenia się z nimi jest jak znak rozpoznawczy. Od początku walczyła ze swoim strachem i pragnieniem robienia rzeczy nierozsądnych, a tutaj jakby zaczyna to wracać. Anita, chociaż starsza, teoretycznie bardziej doświadczona, to na...