Zaledwie przed chwilą skończyłam czytać tę książkę. Na samym początku miałam dosyć mieszane uczucia odnośnie tej historii. Jest to druga książka tej autorki, którą przeczytałam. Pierwsza to "W imię miłości" i muszę stwierdzić, że ona nieco bardziej mnie zachwyciła i wryła się w pamięć. Co wcale nie znaczy, że "Bez mojej zgody" mi się nie podobała, bo jest wręcz przeciwnie. Chodzi chyba o klimat... Wywołała ona we mnie zupełnie inne emocje, niż pierwsza książka Jodi, którą przeczytałam. Było we mnie mniej kontemplacji nad tym, co się akurat dzieje w tej książce, niemniej czytałam ją z wielką przyjemnością. Okej, po prostu ją pochłonęłam. Książki Jodi czyta się tak niesamowicie szybko, że to aż niewiarygodne. Podziwiam Annę za decyzję, jaką musiała podjąć... i z jaką się męczyć. W zasadzie również Kate. I nie wiem dlaczego, ale mniej ją polubiłam. Być może dlatego, że jak dla mnie zbyt mało było jej w książce... Zbyt mało jej uczuć, przemyśleń. Zaledwie epilog. Generalnie cała książka kręciła się w okół niej, więc oczekiwałam trochę więcej jej postaci, no ale trudno. Bardzo polubiłam postać Campbella. Chyba był moją ulubioną postacią z całej książki. Końcówka oczywiście strasznie mnie zdziwiła (i wstrząsnęła), bo nie tego się spodziewałam. A raczej zupełnie nie wyobrażałam sobie takiego zakończenia. Strasznie się popłakałam, ale ja już tak mam. Zawsze niesamowicie się wzruszam. Teraz mogę z czystym sumieniem zaliczyć Jodi do moich ulubionych pisarek, a jej książki do ulubionych pozycji, które z wielką przyjemnością czytam i będę czytać. Polecam każdemu, bo na tych książka nie można się zawieść. ; )

Zaledwie przed chwilą skończyłam czytać tę książkę. Na samym początku miałam dosyć mieszane uczucia odnośnie tej historii. Jest to druga książka tej autorki, którą przeczytałam. Pierwsza to "W imię miłości" i muszę stwierdzić, że ona nieco bardziej mnie zachwyciła i wryła się w pamięć. Co wcale nie znaczy, że "Bez mojej zgody" mi się nie podobała, bo jest wręcz przeciwnie....