Tekst też tutaj: http://kotfranz.blogspot.com/2015/12/michio-kaku-kosmos-einsteina-proszynski.html

Telewizję zdarza mnie się oglądać dwa-trzy razy w tygodniu, w mniej więcej półgodzinnych porcjach. Interesują mnie jedynie dwa rodzaje emitowanych tam programów: kreskówki i programy popularnonaukowe. Pierwsze są owocem mojego zdziecinnienia, drugie efektem humanistycznego wykształcenia, które sprawia, że bez owego przedrostka „popularno-” nie byłbym prawdopodobnie w stanie pojąć treści wynikających z drugiego członu nazwy: „-naukowe”. Te bądź co bądź krótkie wyprawy do naukowego świata dla laików, sprawiły jednak, że kojarzę postać Michio Kaku – profesora fizyki, teoretyka, propagatora nauki i futurologa. Zatem gdy odezwał się we mnie głód poznania owych tajemniczych i zaklętych tajemnic nauk ścisłych, które na co dzień określam mianem „czarnej magii”, postanowiłem zaufać właśnie jemu, licząc na to, że okaże się wyrozumiałym i cierpliwym przewodnikiem po tych nieznanych mnie terenach.

Oczekiwania: spodziewałem się książki napisanej w konwencji popularnonaukowych programów telewizyjnych, co wiązało się z pewnymi obawami. Twórcy takich programów, za odbiorcę uznać muszą archetypicznego „laika”, ale to przecież pojęcie niesłychanie szerokie, a wytłumaczyć złożone zagadnienia trzeba w sposób możliwie prosty i (co wynika z tego medium jakim jest telewizja) efektowny, co niejednokrotnie odciska się na jakości. Bałem się, że podobny zabieg może mieć miejsce i tutaj – spore uproszczenie, zdominowanie całej treści przez analogie i przykłady.

Weryfikacja: lektura na szczęście pozwoliła mi odetchnąć z ulgą. Okazała się ona bowiem połączeniem zręcznie napisanej biografii z książką o tematyce naukowej (naukowej z przedrostkiem „popularno-”, pamiętajmy!), wyjaśniającą w przystępny sposób nie tylko (bez lawiny przesadnie prostych przykładów) teorie i osiągnięcia Einsteina, ale także ich wydźwięk w ówczesnych i obecnych czasach. Dostajemy złożoną mozaikę wielkich fizyków dwudziestego wieku i występujących między nimi oddziaływań – wzajemnych opinii, konkurencji, walk, współpracy. Wszystko to zakorzenione w świecie newtonowskiej fizyki (również przystępnie przybliżonej), co pozwala nam przyjrzeć się temu, jak fizyka zmieniała się na przestrzeni całego XX wieku. Jak einsteinowskie teorie powoli wzbogacały stare poglądy, jak z czasem same były uzupełniane i poddawane krytyce przez dynamicznie rozwijającą się fizykę kwantową, w końcu, jak wyglądają dziś, w świetle rozwijającej się teorii superstrun.

Motywy biograficzne, są rzecz jasna zdominowane przez naukowe dokonania Einsteina, nie dostajemy więc bogatej i złożonej biografii, a jedynie pewien zarys. Jest to jednak zarys napisany bardzo umiejętnie, żywym i ciekawym językiem, wartki i jednolity. Nie zwalnia podczas bardziej zagęszczonych opisów życia naukowego i wyjaśniania kolejnych osiągnięć, jednocześnie nie pozostawia białych plam i niedomówień w obszarach życia osobistego. Maszeruje się wprzód równym i lekkim krokiem, czyta się to doprawdy świetnie. Nie nazwę Kosmosu Einsteina portretem fizyka, bo to bardziej szkic, skupiający się mocniej na całej naukowej otoczce i atmosferze panującej w tym środowisku na przestrzeni niemal całego wieku, niż próba pełnego zobrazowania postaci.

Pozycja nie jest z pewnością wyczerpująca (osoby ze ścisłym wykształceniem może rozczarować, nie wiem – nie jestem osobą ze ścisłym wykształceniem), choć na osobie niewtajemniczonej z pewnością zrobi wrażenie swoją przystępnością, połączoną z zadowalającą ilością informacji – tak o samym życiu Einsteina, jak o echach jego pracy dźwięczących przez cały wiek XX aż do dziś. Michio Kaku okazuje się być bardzo dobrym przewodnikiem po świecie nauki, jeśli zatem szukamy kogoś kto różne rzeczy rzetelnie i przystępnie nam wyjaśni, a jednocześnie nie będzie nas traktował z przesadnym pobłażaniem, wydaje się on być świetnym do tego zadania kandydatem.

Tekst też tutaj: http://kotfranz.blogspot.com/2015/12/michio-kaku-kosmos-einsteina-proszynski.html

Telewizję zdarza mnie się oglądać dwa-trzy razy w tygodniu, w mniej więcej półgodzinnych porcjach. Interesują mnie jedynie dwa rodzaje emitowanych tam programów: kreskówki i programy popularnonaukowe. Pierwsze są owocem mojego zdziecinnienia, drugie efektem humanistycznego...