Świeżutko po lekturze Złotej Lili mogę powiedzieć, że wyjątkowo tym razem R.M. nie popisała się za bardzo :(
Ten tom podobnie jak poprzedni rozkręca się pomalutku…
I ooo dzięki Ci R.M. za znaczną dawkę naszego ukochanego Dymitra, którego nomen omen na samym początku jest więcej niż Adriana, którego również uwielbiam, wraz z jego sarkazmem :)
Tym razem śledzimy postępy prac nad wpływem ducha na dampiry i przywrócone do życia strzygi.

Drugi tom kronik krwi jest zdecydowanie słabszy od pierwszego tomu, mimo iż mamy tam sporo Dymitra ;) Przez pierwszą połowę książki tak naprawdę nie dzieje się nic specjalnego nie licząc małych ekscesów randkowych i kilku drobnych sytuacji.

Książka nabiera tempa dopiero grubo po połowie i to jest właśnie najdziwniejsze jak na Mead. I bardzo ciężko pisze mi się słabą opinie o jakiejkolwiek jej książce a przeczytałam wszystkie dostępne w języku polskim i wszystkie pokochałam. Jak dla mnie jest to najsłabsza jej książka.

W tym tomie Sydney nadal zmaga się ze swoimi demonami, tym co myśli o Morojach, a tym co powinna myśleć wg tego co wpajano jej całe życie.
Rozwijają się co poniektóre związki i tym samym oczywiście się komplikują i te i inne ;)
Nadal trwają badanie nad wpływem mocy ducha. Sydney i przyjaciołom przyjdzie się zmierzyć z ludźmi o których pojęcia do tej pory nawet nie mieli, a ich istnienie było skrzętnie ukrywane.

Oczywiście polecam tą pozycję choć jak dla mnie było "za mało", biorąc pod uwagę autorkę spodziewałam się czegoś o wiele lepszego.

Świeżutko po lekturze Złotej Lili mogę powiedzieć, że wyjątkowo tym razem R.M. nie popisała się za bardzo :(
Ten tom podobnie jak poprzedni rozkręca się pomalutku…
I ooo dzięki Ci R.M. za znaczną dawkę naszego ukochanego Dymitra, którego nomen omen na samym początku jest więcej niż Adriana, którego również uwielbiam, wraz z jego sarkazmem :)
Tym razem śledzimy postępy prac...