Gdyby D. Lessing napisała tylko tę książkę, Nobel i tak by jej się należał!

Zaczęłam przeglądać "Piąte dziecko" krótko po północy, gdy odłożyłam inną, już przeczytaną książkę. Miałam tylko przerzucić kilka kartek i... doczytałam jednym tchem do końca. Teraz oczy mi się kleją, ale nie żałuję zarwanej nocy.

Rzadko zdarza się, by mówiąc czy pisząc o książce, brakowało mi słów. Tym razem tak właśnie jest i mam poczucie, że cokolwiek napiszę, będę odczuwać niedosyt.

Przede wszystkim to książka o trudnym macierzyństwie, które staje przed wyzwaniem, gdy rodzi się tzw. "inne" dziecko. Inne, bo jego zachowanie i wygląd odbiega od powszechnie przyjętej normalności.

Autorka bez popadania w górnolotność pokazała, jak życie rodziny może zostać wywrócone do góry nogami, jak trudno jest zaakceptować tego "innego" i jak bardzo w najbliższych,a zwłaszcza w matce, walczą skrajne uczucia.

Nie chcę zdradzać zbyt wielu szczegółów, by nie psuć czytelnikom lektury. Prawdą jest bowiem stwierdzenie, że książka przyciąga jak magnes, chwyta i trzyma w napięciu, które każe odwracać kartkę za kartkę w oczekiwaniu na zakończenie.

Krytycy literaccy porównują tytułowego bohatera do Minotaura. Dało mi to do myślenia i doszłam do wniosku, że jest w tym wiele racji - bo Ben - jak mitologiczny potwór nie miał wpływu na to, jakim się urodził i jakie odczucia wzbudzał w otoczeniu. W odróżnieniu od mitu, chłopiec nie jest jednak karą za przewinienia matki, chociaż Harriet próbuje dociekać i szukać w sobie przyczyn urodzenia innego dziecka.

Książka jest wstrząsająca i nie pozwala o sobie zapomnieć. Ja wciąż noszę ją w sobie i już sięgam po kontynuację, czyli "Podróż Bena".

Gdyby D. Lessing napisała tylko tę książkę, Nobel i tak by jej się należał!

Zaczęłam przeglądać "Piąte dziecko" krótko po północy, gdy odłożyłam inną, już przeczytaną książkę. Miałam tylko przerzucić kilka kartek i... doczytałam jednym tchem do końca. Teraz oczy mi się kleją, ale nie żałuję zarwanej nocy.

Rzadko zdarza się, by mówiąc czy pisząc o książce, brakowało mi...