"Człowiek ten przez całe dwadzieścia pięć lat wykładał i pisał o sztuce, rozumiejąc się na niej jak kura na pieprzu. [...] Przeżuwał cudze myśli o realizmie, naturalizmie i wszelkich innych bredniach; [...] wykładał i pisał o tym, co mądrzy dawno wiedzą, a co głupców nie interesuje..." - tak Wojnicki charakteryzuje jednego z bohaterów. I to są chyba najważniejsze słowa w sztuce, najbardziej gorzkie podsumowanie życia wszystkich Czechowskich postaci w "Wujaszku Wani". Albo spędzają życie na próżnowaniu i życiu na koszt innych, albo harują bezwolnie, dając się wyzyskiwać. Ba, tylko ta praca daje im powody do szczęścia, tylko w niej mają szanse się spełnić.
Cała sztuka tkwi w swoistym futerale. Nic nie poradzę, że akurat "Człowiek w futerale" przychodzi do głowy - oba utwory napisano zresztą w podobnym czasie. Kilkoro bohaterów próbuje wyrwać się z formy i stagnacji, w której żył przez ostatnie lata. O mały włos, a skończyłoby się to tragicznie. Czechow z fatalizmem patrzy na bohaterów. W rajskiej zdawałoby się scenerii, rozgrywają się miłosne rozczarowania, kłótnie i pretensje nabrzmiałe od lat. Wódka w tle.

Sztuka mówi nie tylko o sztuczności stosunków międzyludzkich, ale także o bezradności artysty. Ale daje także receptę - praca u podstaw kultury, tylko ona niesie szansę na spełnienie.

"Człowiek ten przez całe dwadzieścia pięć lat wykładał i pisał o sztuce, rozumiejąc się na niej jak kura na pieprzu. [...] Przeżuwał cudze myśli o realizmie, naturalizmie i wszelkich innych bredniach; [...] wykładał i pisał o tym, co mądrzy dawno wiedzą, a co głupców nie interesuje..." - tak Wojnicki charakteryzuje jednego z bohaterów. I to są chyba najważniejsze słowa w...