Popełnię może świętokradztwo i profanację, ale nie ogarniam tej wspaniałości i wirtuozerii Czechowa, tutaj naprawdę nic się nie dzieje, nie ma napięcia, treści, czegokolwiek na czym mógłbym zawiesić swój mózg, milion postaci rozmawia o milionie rzeczach a ja czekam, niech tu coś ciekawego się zacznie dziać... lata świetlne od maestrii dialogowej Doatojewskiego

Popełnię może świętokradztwo i profanację, ale nie ogarniam tej wspaniałości i wirtuozerii Czechowa, tutaj naprawdę nic się nie dzieje, nie ma napięcia, treści, czegokolwiek na czym mógłbym zawiesić swój mózg, milion postaci rozmawia o milionie rzeczach a ja czekam, niech tu coś ciekawego się zacznie dziać... lata świetlne od maestrii dialogowej Doatojewskiego

Jest to moje pierwsze zetknięcie z Czechowem. Bardzo ciekawa lektura obrazująca życie w Rosji w XIX. Niby w tym dramacie nic się nie dzieje a jednak jest tam wiele treści dotyczącej trybu życiu poszczególnych warstw społecznych. W dramacie możemy obserwować problemy miłosne głównych bohaterów, położenie i zachowanie poszczególnych warstw społecznych oraz zmiany jakie się zaczynają w społeczeństwie.

Jest to moje pierwsze zetknięcie z Czechowem. Bardzo ciekawa lektura obrazująca życie w Rosji w XIX. Niby w tym dramacie nic się nie dzieje a jednak jest tam wiele treści dotyczącej trybu życiu poszczególnych warstw społecznych. W dramacie możemy obserwować problemy miłosne głównych bohaterów, położenie i zachowanie poszczególnych warstw społecznych oraz zmiany jakie się...

Klasyk sam w sobie, super!!!!!!!

Klasyk sam w sobie, super!!!!!!!

Czasami warto wracać do klasyków.
Po książkę sięgnąłem pamiętając występy Teatru Polskiego i role w wykonaniu Karoliny Gruszki, Andrzeja Seweryna, Macieja Stuhra i innych, mniej mi znanych ale nie słabszych, aktorów. Tytuł sztuki brzmiał „Wujaszek Wania bez skreśleń. Słowo po słowie”. W zamyśle reżysera, Iwana Wyrypajewa, było trzymanie się jak najwierniej oryginału. Sięgając po tekst, czyli wręcz oryginał, byłem pod wrażeniem po raz kolejny.
Po pierwsze ponadczasowość tekstu.
Po drugie, ponad stuletni twór przedstawia wręcz genialne zarysy postaci. Czechow jawi się jako uważny obserwator i dokładny „opisywacz” cech ludzkich.
Po trzecie właśnie że ponad stuletni twór, a fabuła jednak pozostaje ponadczasowa.

Patrząc na dramat, jak tez na sztukę mam jeszcze jedną refleksję. Wydaje mi się, że co raz bardziej jestem zmęczony różnego rodzaju performance’ami. Jak dobrze ujął w jednym z wywiadów M. Stuhr: „Widzowie, którzy czują się znużeni eksperymentami, wulgaryzmami i nagością, oglądają spektakl „jak w starych dobrych czasach". Tez tak mam. Powrót do starych dobrych czasów to tez próba powstrzymanie pędu uciekającego czasu. Jak rapuje Sokół w „MC Hasselblad”: najdroższy towar to czas, ktoś już nim zaczął dilować.

Nie da się przeczytać wszystkiego. Natomiast chyba na nowo odkrywam wartość klasyków. Jako stopera w galopie uciekających dni.

Czasami warto wracać do klasyków.
Po książkę sięgnąłem pamiętając występy Teatru Polskiego i role w wykonaniu Karoliny Gruszki, Andrzeja Seweryna, Macieja Stuhra i innych, mniej mi znanych ale nie słabszych, aktorów. Tytuł sztuki brzmiał „Wujaszek Wania bez skreśleń. Słowo po słowie”. W zamyśle reżysera, Iwana Wyrypajewa, było trzymanie się jak najwierniej oryginału....

Po prawie 20 latach postanowiłam dać Czechowowi jeszcze jedna szansę i oczywiście chciałam się przekonać, czy moje literackie gusta zmieniły się na przestrzeni lat. No i muszę przyznać, że Czechow wyszedł z tej próby zwycięsko. Może nie stanie się on moim ulubionym autorem, jednak już potrafię docenić walory jego kunsztu literackiego.

Jak to u większości rosyjskich pisarzy, także od utworów Czechowa bije niezwykła melancholia, nostalgia za straconym czasem i niewykorzystanymi szansami, samotność i ogólny pesymizm. W "Wujaszku Wani" wszystkie postaci są na swój sposób nieszczęśliwe, niezależnie od wieku, pozycji społecznej, zawodu czy statusu majątkowego. Niektórzy próbują z tym walczyć, inni poddają się bez walki i pogrążają w smutku i beznadziei. Utwory Czechowa, choć mają wydźwięk pesymistyczny, pełnią rolę terapeutyczną dla czytelników. Autor chce nas ostrzec przed marnowaniem życia i na skupianiu się na jego negatywnych aspektach. Jego metodą na przygnębienie jest praca, co w szerszym zakresie można nazwać działaniem. No i w tym punkcie autor ma rację: próżniactwo przywodzi do złego, działanie - do dobrego i nic w tym zakresie nie zmieniło się w ciągu ostatnich 100 lat, dlatego też Czechow jest nadal aktualny, nawet w naszym wysoce stechnologizowanym świecie.

Po prawie 20 latach postanowiłam dać Czechowowi jeszcze jedna szansę i oczywiście chciałam się przekonać, czy moje literackie gusta zmieniły się na przestrzeni lat. No i muszę przyznać, że Czechow wyszedł z tej próby zwycięsko. Może nie stanie się on moim ulubionym autorem, jednak już potrafię docenić walory jego kunsztu literackiego.

Jak to u większości rosyjskich...

Czechow to mistrz krótkich opowiadań, w sztuce też radzi sobie bardzo dobrze. Dużo pożytecznej treści w niewielkim wydaniu to miła odskocznia od dłuższych form.

Dziewięć osób w sztuce, a tak wiele barw, choć smutnych w większości - niezadowolenie, narzekanie, niespełnienie, zawiedzione nadzieje, pracowitość, przyzwyczajenie do tradycji, nostalgia za przeszłością, rozważania o niszczącej naturze człowieka, lenistwo, tęsknota, przemijanie - naprawdę można wymieniać i każdy znalazłby coś dla siebie.

Zakończenie sztuki jest melancholijne, daje jakąś tam pociechę i stawia pytanie: a jak jest z nami?

Czechow to mistrz krótkich opowiadań, w sztuce też radzi sobie bardzo dobrze. Dużo pożytecznej treści w niewielkim wydaniu to miła odskocznia od dłuższych form.

Dziewięć osób w sztuce, a tak wiele barw, choć smutnych w większości - niezadowolenie, narzekanie, niespełnienie, zawiedzione nadzieje, pracowitość, przyzwyczajenie do tradycji, nostalgia za przeszłością,...

Do ostatniej strony czekałam aż coś się wydarzy.

Do ostatniej strony czekałam aż coś się wydarzy.

Kolejne spotkanie z Czechowem i kolejny raz zachwycony jestem portretami psychologicznymi postaci. I znów o niespełnieniu i nietrafionych wyborach, które rzutują na całe życie. Piękne i smutne.

Kolejne spotkanie z Czechowem i kolejny raz zachwycony jestem portretami psychologicznymi postaci. I znów o niespełnieniu i nietrafionych wyborach, które rzutują na całe życie. Piękne i smutne.

"Świat nie ginie przez zabójców, przez pożary, ale przez nienawiść, przez wrogość, przez wszystkie drobne kłótnie"..........

"Świat nie ginie przez zabójców, przez pożary, ale przez nienawiść, przez wrogość, przez wszystkie drobne kłótnie"..........

Kopalnia cytatów.
Dramat o nastroju z lekka melancholicznym, tęsknym, podkreślający, że można przejść przez życie bez zeznania radości, bez pozostawienia po sobie wspomnień, jakiejś spuścizny.
W pierwszej chwili po odłożeniu "Wujaszka", wiem jedno:
Trzeba żyć! Nikt nie przeżyje naszego życia za nas, nikt nie zrobi tego lepiej od nas, sami musimy temu podołać. Wówczas nikt nie powie o nas, że byliśmy tylko bańką mydlaną.

Kopalnia cytatów.
Dramat o nastroju z lekka melancholicznym, tęsknym, podkreślający, że można przejść przez życie bez zeznania radości, bez pozostawienia po sobie wspomnień, jakiejś spuścizny.
W pierwszej chwili po odłożeniu "Wujaszka", wiem jedno:
Trzeba żyć! Nikt nie przeżyje naszego życia za nas, nikt nie zrobi tego lepiej od nas, sami musimy temu podołać. Wówczas...