Wałkowo, 700-letnie małe miasteczko położone nad jeziorami. To tutaj babcia Antonia przybyła z rodziną „gdy w popłochu uciekali przed zaborcą”. Urzekła ich karuzela z drewna stojąca w centrum miejscowości, która „ od zarania była świadkiem wszystkich zdarzeń w Wałkowie”. Narodzin, ślubów, pogrzebów. Tutaj Antonia poznała cukiernika Jacentego, swojego przyszłego męża.
Tak zapoczątkowała opowieść o losie 5 kobiet. Smutną, gorzką, pełną skrajnych emocji sagę rodzinną.

Autorka bardzo dokładnie opisała każdą z bohaterek. Dokonała szczegółowej analizy każdej z nich, ich psychiki, oraz tego jak ogromny bagaż przeżyć tkwi w każdej z kobiet.
Antonia, pomocna, uśmiechnięta, znajdująca rozwiązania pozwalające wybrnąć z trudnych opresji.
Julia jej córka, najbardziej negatywna, okropnie denerwująca mnie osóbka. Zawsze nadąsana, kapryśna, negatywnie nastawiona do ludzi i życia, na wszystko mająca odpowiedź „NIE”, gardząca mężem i jego nieustającymi komplementami, którymi ją obdarzał. Już od dziecka była nieprzewidywalna. Jako kilkuletnie dziecko przejechała rowerkiem rannego gołębia, a potem zaniosła go siostrze do łóżka. Najgorsze, że była z tego faktu dumna i odczuwała „nieporównywalne z niczym zadowolenie, drżąc na całym ciele. Napawała się płynącą z grozy przyjemnością” W dorosłym życiu miażdżyła krytyka kobiety i owijała sobie wokół palca mężczyzn, którzy nie wiadomo czemu oczarowani byli jej oschłością i lekkim sposobem bycia.
Najgorsze było to jej ciągłe powiedzenie „srali muchy..”, którego ciągle używała.
Basia i Jagoda, dwie córki Julii. Basia piękna, szczupła, zaradna. Z niepotrzebnych, starych rzeczy i szmatek umiała skomponować sobie niebywały strój, w którego uszyciu pomagała jej babcia Antosia. Jagoda rudowłosa, z lekko zadartym nosem, młodsza od Basi, będąca zawsze w jej cieniu.Odsuwana przez matkę, upokarzana.
Sonia ostatnia z pięciu kobiet. Córka Jagody. Poszukująca miłości i swojego miejsca na ziemi. Otoczona wieloma znajomymi, a jednak samotna. Zdruzgotana, bo wychowana w atmosferze niedomówień i ciągłych pretensji.
Można by rzec, że patologiczna postać Julii jakby rzuciła cień na resztę kobiet z dalszych pokoleń. Wszystkie wychowane na jej zgryzocie nie potrafiły być szczęśliwe. Każda z nich była sfrustrowana, zablokowana, przestraszona. Szukały spełnienia w życiu, radości, a spotykały się tylko z rozczarowaniem, bólem, tęsknotą. I takimi uczuciami darzyły kolejno swoich najbliższych: mężów i dzieci.
„Kobiety z domu Soni” to nie tylko opowieść o paniach. Autorka również wiele miejsca poświęciła męskiej części bohaterów. Wśród nich najbardziej urzeka mnie postać Bronka, męża Julii. Niesamowicie pozytywnego, wesołego człowieka, czarującego swym wdziękiem,dumnego ze swojej rodziny, będącego czystym przykładem, że miłość jest ślepa. „Kochał żonę bezgranicznie, choć ta żyła wiecznie pretensjami” Rozpieszczał ją, kupował kwiaty, mówił, ze ją kocha. Niestety Julia patrzyła na niego z pretensjami w oczach. Wolała innych adorować.

Myślę, że z mojego krótkiego, pobieżnego opisu już można wywnioskować, że autorka włożyła kawał serca i pracy w ukształtowanie swoich bohaterów. Każdy z nich tak naprawdę jest inny i każdy z nich ma swoje „ pięć minut” w tej powieści. Pani Sabina dokładnie przedstawiła złożoność ich charakterów i to czemu kierują się takimi a nie innymi zasadami w życiu.
Książka robi wrażenie. Jest trudna, ale prawdziwa i myślę, że bardzo potrzebna współczesnym czytelnikom po to, aby zwrócić im uwagę na ich własne postępowanie wobec drugiego człowieka. Nie tylko tego z najbliższego otoczenia, ale na KAŻDEGO człowieka, którego najzwyczajniej w świecie powinniśmy szanować i być dla niego przyjacielem, a nie wrogiem. Nie popełniajmy błędów takich jak nasze bohaterki. Nie kierujmy się w życiu złośliwością, nienawiścią i chęcią odegrania się na innych za swoje kłopoty i nieszczęścia!!

Wałkowo, 700-letnie małe miasteczko położone nad jeziorami. To tutaj babcia Antonia przybyła z rodziną „gdy w popłochu uciekali przed zaborcą”. Urzekła ich karuzela z drewna stojąca w centrum miejscowości, która „ od zarania była świadkiem wszystkich zdarzeń w Wałkowie”. Narodzin, ślubów, pogrzebów. Tutaj Antonia poznała cukiernika Jacentego, swojego przyszłego męża.
Tak...