Vargas Llosa jak zwykle staje na wysokości zadania – choć jego książki mogą podobać się bardziej lub mniej, to nie można mu odmówić inteligentnej realizacji powziętego konceptu. A ten w tym przypadku jest nie byle jaki, oj nie.

Czego tu nie ma! Pisarz z godną podziwu wirtuozerią balansuje na granicy wyczucia dobrego smaku, brawurowo łamiąc tabu, co rusz puszczając oczko ku swojemu czytelnikowi. Bo czy ktokolwiek po przeczytaniu opisu z obwoluty tej pozycji mógłby przewidzieć, że będzie miał do czynienia z zmyślnie skonstruowaną satyrą? Że Vargas Llosa bezlitośnie wypunktuje wszelkie ułomności systemu? Że będzie przy tym tak błyskotliwy, a swe niezwykle celne obserwacje co do ludzkiej natury zawrze w tak nieprzeciętnej formie? Ja – choć to nie pierwsze moje spotkanie z tym autorem – szczerze się zaskoczyłam i dałam się temu porwać. Szczególnie do gustu przypadła mi złożoność strukturalna tej powieści, przy której autor mógł się wykazać swymi niebanalnymi umiejętnościami warsztatowymi. Koronkowa robota!

Kolejna nieoczywista, świetnie opowiedziana opowieść wyszła spod pióra Vargasa Llosy. Miło do niego wracać by raz po raz poddawać się ciętemu humorowi i ironicznemu poczuciu smaku Peruwiańczyka.

Vargas Llosa jak zwykle staje na wysokości zadania – choć jego książki mogą podobać się bardziej lub mniej, to nie można mu odmówić inteligentnej realizacji powziętego konceptu. A ten w tym przypadku jest nie byle jaki, oj nie.

Czego tu nie ma! Pisarz z godną podziwu wirtuozerią balansuje na granicy wyczucia dobrego smaku, brawurowo łamiąc tabu, co rusz puszczając oczko ku...