Wszyscy jesteśmy aktorami. Wszyscy jesteśmy widzami. Jednego spektaklu zwanego życiem. Pełnego bólu, strachu, wszechobecnego zła, smutku, przerażenia i obojętności. I najgorsza chyba wbrew pozorom - owa obojętność; gdy stajemy się częścią masy, trybikiem w machinie, nierozumnym tworem nieczułym na piękno świata i na potrzeby innych. Książka Kosińskiego jest wielce współczesna. Jakbyś włączył telewizor i oglądał wstrząsające reportaże. Dziecko kontra wojna, przemoc, upokorzenia, gwałty, bierność. Jaki to smutny obraz. Realistyczny, obrzydliwy, szokujący. Czytamy... i nie możemy zrobić nic. Spirala zła nigdy się nie kończy. Próbujesz się w tym odnaleźć i pogrążając się w lekturze jesteś co raz bardziej świadom tego, że Kosiński opisuje świat Ci współczesny. Kres cywilizacji, jej upodlenie, zezwierzęcenie. Jakby świat się cofnął - a człowiek zapomniał, że jest człowiekiem. To dzieło; nie obrazoburcze, ale kryjące prawdę, która potrafi wstrząsnąć. Na szczęście coś może jeszcze nami wstrząsnąć. To chyba dobry znak, nieprawdaż?

Wszyscy jesteśmy aktorami. Wszyscy jesteśmy widzami. Jednego spektaklu zwanego życiem. Pełnego bólu, strachu, wszechobecnego zła, smutku, przerażenia i obojętności. I najgorsza chyba wbrew pozorom - owa obojętność; gdy stajemy się częścią masy, trybikiem w machinie, nierozumnym tworem nieczułym na piękno świata i na potrzeby innych. Książka Kosińskiego jest wielce...