No i zostałam kapłanką gruzu. A Ilona Myszkowska została moją guru, moją sensei. I pozostanie nią raczej na długo.

No i zostałam kapłanką gruzu. A Ilona Myszkowska została moją guru, moją sensei. I pozostanie nią raczej na długo.

Takie stężenie wątków autobiograficznych może albo urzec, albo zrazić. Mnie - dzięki wielkiej sympatii do komiksów internetowych i samej autorki - urzekło i kupiło.

Takie stężenie wątków autobiograficznych może albo urzec, albo zrazić. Mnie - dzięki wielkiej sympatii do komiksów internetowych i samej autorki - urzekło i kupiło.

Trochę się zawiodłam. Jednak twórczość Ilonki najlepiej sprawdza się dla mnie w krótkiej formie, jaką można znaleźć w internetach. Miejscami było też dla mnie zbyt wulgarnie, ale na ogół nie było tragicznie. Ma mocniejsze historie i ogólnie lubię ślimaczy styl rysunków. Warto przejrzeć przed kupnem, ale nie odradzam, szczególnie jak ktoś lubi Chatę Wuja Freda.

Trochę się zawiodłam. Jednak twórczość Ilonki najlepiej sprawdza się dla mnie w krótkiej formie, jaką można znaleźć w internetach. Miejscami było też dla mnie zbyt wulgarnie, ale na ogół nie było tragicznie. Ma mocniejsze historie i ogólnie lubię ślimaczy styl rysunków. Warto przejrzeć przed kupnem, ale nie odradzam, szczególnie jak ktoś lubi Chatę Wuja Freda.

Kolejny skarb z autografem... xD
Nie ma to jak się podowartościować w internetach!

Kolejny skarb z autografem... xD
Nie ma to jak się podowartościować w internetach!

Ktoś mądry powiedział kiedyś, że w komiksach chodzi o to, żeby trafić na autora, którego poczucie humoru pokrywa się z naszym. I faktycznie, coś w tym jest, bo „Ślimacze” mają klimat bardzo specyficzny i humor autorki nie każdemu do gustu przypadnie. Na osiemdziesięciu czarno-białych stronach spotykamy się z dużą dawką absurdu, dystansu do siebie i sympatycznie wyglądającymi ludzikami, które gdy krzyczą, wyglądają łudząco podobnie do Pacmana. Oglądamy/czytamy o tym, jak powstała Chata Wuja Freda, jak w życiu autorki pojawił się Marcin, a nawet znajdujemy wizję Ilony umierającej z głodu. Trochę mangi, trochę chorób śmiertelnych, dla każdego coś dobrego.

Co tu dużo gadać, jak ktoś lubi chatolandię, to pewnie z chęcią "Ślimacze" kupi, a jak nie, to nie. A ja, jako że już kupiłam, mogę tylko powiedzieć, że ciężko będzie się rozczarować, bo idealnie zaspokajają one pobudzonego lekturą Chatki czytelnika.

Ktoś mądry powiedział kiedyś, że w komiksach chodzi o to, żeby trafić na autora, którego poczucie humoru pokrywa się z naszym. I faktycznie, coś w tym jest, bo „Ślimacze” mają klimat bardzo specyficzny i humor autorki nie każdemu do gustu przypadnie. Na osiemdziesięciu czarno-białych stronach spotykamy się z dużą dawką absurdu, dystansu do siebie i sympatycznie...