CZŁOWIEK CZŁOWIEKOWI WILKIEM, A ZOMBIE ZOMBIE ZOMBIE
(przydługi wstęp, który - jeśli chcecie - możecie pominąć)


Komiks. To miał być mój kolejny krok w romansie z popkulturą. Zachęcona coraz większą popularnością mainstream’owego kina rozrywkowego o superbohaterach, postanowiłam sięgnąć do źródeł fikcyjnego życia postaci z Marvela i DC Comics. Znalazłam, przejrzałam, kreska i fabuła średnio mnie zachęciły. Szukałam dalej. I trafiłam m.in. Żywe trupy. Czemu nie?

Jeśli nie słyszeliście nigdy o The Walking Dead, to zadam wam pytanie podobne do tego, które usłyszał również główny bohater tej serii: „Człowieku, gdzie ty żyłeś, co robiłeś przez ostatnich kilka lat?”. Po 1. Głośny i nieźle radzący sobie w rankingach serial. Po 2. Dobrze zrealizowane i przyjęte słuchowisko (nasz rodzimy wymysł). Wreszcie, po 3. – last but not least! – rzekomo jedna z najpopularniejszych i najlepszych serii komiksowych ostatnich lat. Tyle wiem ja, komiksowy żółtodziób, ostatnio mający do czynienia z tym mariażem literatury ze sztuką lata temu, przy okazji kupowania za dzieciaka Kaczora Donalda i jemu podobnych. Niemniej, jak to zwykle powtarzam, „zombie zawsze spoko”, więc bez większego zwlekania sięgnęłam po tom 1. I przepadłam!

Ale spokojnie, bez paniki. Mój mózg jest jeszcze bezpieczny. Chociaż obawiam się, że z każdym kolejnym tomem będzie coraz gorzej… Steven Moffat, współtwórca i scenarzysta takich znanych brytyjskich seriali jak Sherlock i Doctor Who, wypowiedział kiedyś dwa zdania, które szczególnie zapadły mi w pamięć, cytując za nim: „It’s a TV show. Only the emotional damage is real”. I podobnie jest w przypadku serii Kirkmana. Kompletny mindfuck. Drodzy potencjalni czytelnicy, ostrzegam was!, jeśli zdecydujecie się wkroczyć w świat Żywych trupów, odwrotu nie będzie. Przepadniecie, a szkody poczynione na waszej (mniej lub bardziej) delikatnej tkance mózgowej będą nieodwracalne.

TOM 1. DNI UTRACONE

Historia rozpoczyna się jak każda inna. Poznajemy bohatera, dowiadujemy się o nim co nieco, po czym zostajemy wrzuceni – razem z nim – w wir akcji, która w tomie 1., przyznam szczerze, szczególnie porywająca nie jest. Nie zrażajcie się jednak, bo już od pierwszych stron dostajemy rzecz bezcenną dla całej serii – ten wspaniały (sic!) postapokaliptyczny świat, tak sugestywny dla wyimaginowanych czytelniczych odczuć, np. podczas spaceru po opustoszałym, przeraźliwie cichym i spokojnym miasteczku. Jeśli więc spora liczba bohaterów, która w tomie tym się pojawia, was zdezorientuje i przytłoczy – spokojnie, to tylko wstęp. Niezbędny, by wczuć się w sytuację mocno ograniczonego życia na nowych warunkach, w sztucznie wygenerowanych okolicznościach, kiedy musimy się dostosować do codziennego współżycia w małej, hermetycznej społeczności. I tutaj muszę was ponownie ostrzec – nie przywiązujcie się za bardzo do konkretnych bohaterów, gdyż – jak to zwykle w katastroficznych gatunkach się dzieje – ich dzień i godzina mogą nadejść w każdej chwili, śmiertelny gryz może nadejść zza każdego zakrętu, a wtedy to wam może zrobić się przykro…

Okej, teraz trochę o wydaniu. Na tom składa się sześć krótkich zeszytów, kończących się przeważnie w przełomowych bądź intrygujących momentach, zachęcających do dalszego czytania. Grafika utrzymana jest w niezwykle stosownej do okoliczności czerni z bielą, które nie odwracając niepotrzebnie uwagi feerią barw, pozwalają się skupić na tym co najważniejsze – przeżyciach. Jeśli lubicie kolor, będziecie musieli zadowolić się bardzo przyjemnymi dla oka między rozdziałowymi wstawkami. Podobnie sprawa ma się z kreską, która jest prosta, w ten niewyszukany, acz klarowny sposób. Pokazuje to, co ma pokazać, podkreśla elementy istotne, ale nie narzuca się, pozwalając wieść prym dialogom i linii fabularnej. Jest fajnie, całkiem realnie – mężczyźni nie mają tak charakterystycznej dla męskich bohaterów supermuskulatury, kobiety nie świecą obfitym biustem i talią osy, a zombiaki… cóż, są nadgniłe i mają flaki na wierzchu, czyli wszystko gra.

Jeśli chcecie w pełni delektować się światem Żywych trupów, miejcie na uwadze, że nie jest to twór nastawiony na rozlew krwi i zbliżenia flaków niczym z horrorów gore, choć trup ściele się równie gęsto, co w Resident Evil, moim pierwszym zombie movie, od którego zaczęłam fascynację tematem. W TWD istotniejsze jednak jest co innego. Pamiętacie hasełko promocyjne jednego z sezonów American Horror Story, tj. „All monsters are human”? To coś właśnie w tym klimacie, nie tylko dosłownie, zważywszy na fakt, że włóczące się zwłoki były kiedyś ludźmi, takimi jak ty czy ja ; )

Zatem, moi drodzy, włączcie sobie popcorn w mikrofali lub wstawcie wodę na gorącą herbatę z cytryną i zasiądźcie wygodnie w fotelu, przed wami pierwsza część fascynującej i pożerającej żywą tkankę* przygody, która – wierząc Robertowi Kirkmanowi – zbyt szybko nam odetchnąć nie pozwoli. Przyjemnej lektury i… niech los zawsze wam sprzyja, nie dajcie się ugryźć! ; ))



Ocena: 3+/5, czyli nie jestem jeszcze do końca przekonana, ale jest całkiem obiecująco i podobało mi się na tyle, by sięgnąć po dalsze tomy i być może wrócić w przyszłości do 1.


*pożarta żywa tkanka bardzo ładnym zwrotem jest, zapożyczonym od użytkowniczki Nevamarja, która tak interesująco i obrazowo pisała w odniesieniu do serialu. Pozdrawiam!

CZŁOWIEK CZŁOWIEKOWI WILKIEM, A ZOMBIE ZOMBIE ZOMBIE
(przydługi wstęp, który - jeśli chcecie - możecie pominąć)


Komiks. To miał być mój kolejny krok w romansie z popkulturą. Zachęcona coraz większą popularnością mainstream’owego kina rozrywkowego o superbohaterach, postanowiłam sięgnąć do źródeł fikcyjnego życia postaci z Marvela i DC Comics. Znalazłam, przejrzałam,...