Ujrzawszy ją za szybą okna swego domu nie był pewien, czy to jakieś senne urojenie, jego fantazja czy realny obraz. Oto bowiem, jego oczom ukazał się niecodzienny widok – kompletnie naga kobieta przywodząca na myśl leśną nimfę… Postać ta zahipnotyzowała go wśród kwitnącej natury i czerwonego kwiatu, który trzymała w dłoni, a zwłaszcza burza jej długich, ciemnych włosów oraz zupełnie bezwstydna nagość. Gdyby nie śpiąca nieopodal żona, to wybiegłby do niej prędko, by, choć przez chwilę, móc usłyszeć barwę jej głosu, spojrzeć w głębię nieznanych mu oczu, a może nawet dotknąć tego ponętnego ciała. Jednak, gdyby tylko znalazł się blisko niej... odrzuciłby go odór rozkładającego się ciała.

Jeśli tamtego ranka David wiedziałby, co spotka go w niedługim czasie, to z pewnością w mig spakowałby swój dobytek, wsadził żonę oraz dziecko do auta i pognał przed siebie, nie zważając na nic. Jednak jego los potoczył się inaczej i wraz z mieszkańcami Dead River po raz kolejny musiał stawić czoła koszmarowi sprzed lat. Brutalne bestie w ludzkich ciałach łaknące krwi i mięsa znów wyruszyły na żer. Potomstwo kanibali, których zbrodniczą działalność można było prześledzić w „Poza sezonem” Jacka Ketchuma, w sposób niezwykle dobitny podkreśla swoją mroczną naturę, by w nowym horrorze tegoż autora ukazać się w możliwie najohydniejszej odsłonie.

Czego można się spodziewać po „Potomstwie” – kontynuacji „Poza sezonem”? W gruncie rzeczy odpowiedź na to pytanie można zawrzeć w jednym zdaniu: tego samego, tylko w odrobinę (kładę nacisk na słowo odrobinę) lżejszym wydaniu. Nadal nie brakuje u Ketchuma brutalności, makabrycznych opisów czy wulgarnego języka, lecz odniosłam wrażenie, że to wszystko zafundował w nieco słabszym natężeniu.
Z przykrością muszę też stwierdzić, że „Potomstwo” niczym szczególnym mnie nie zaskoczyło, dlatego podczas wnikliwej lektury ciągle towarzyszyło mi uczucie literackiego niedosytu i wewnętrznego rozczarowania. Fabuła nie przyniosła mi nic więcej ponad to, czego spodziewałam się po opisie – kanibale wracają, ktoś z nimi walczy, ktoś umiera… i w zasadzie na tym koniec.
Dodatkowo chwilami miałam wrażenie, że oto trzymam w dłoniach papierową wersję typowego horroru klasy B. Niektóre sceny, które – jak mniemam – miały mrozić krew w żyłach, zwyczajnie mnie bawiły, jak na przykład ta, gdzie jedna z mrocznych postaci zarzuca sobie odcięte nogi swojej ofiary na ramiona, trzyma je za stopy i w taki właśnie sposób dziarsko kroczy przez las. Może to jednak tylko mój na wskroś przesiąknięty „mocnymi” tytułami gust literacki, którego już mało co jest w stanie poruszyć? Bardzo chciałabym, żeby tylko o to chodziło.

Na koniec nadmienię wszystkim tym, którzy nie czytali „Poza sezonem”, że nie muszą specjalnie obawiać się o kolejność czytania tych dwóch lektur – nic złego się nie stanie, jeśli zaczniecie od „Potomstwa”. Obie fabuły nie łączą się ze sobą na tyle, by nie móc przeczytać ich w odwrotnej kolejności.

Nieco zawiedziona, ale nie na tyle, by odradzać komukolwiek tę lekturę, wystawiam jej ocenę dobrą (choć nie kryję, że odrobinę naciąganą).

Ocena: 4/6

***http://ksiazkowka.blogspot.com/2012/03/potomstwo-jack-ketchum.html***

Ujrzawszy ją za szybą okna swego domu nie był pewien, czy to jakieś senne urojenie, jego fantazja czy realny obraz. Oto bowiem, jego oczom ukazał się niecodzienny widok – kompletnie naga kobieta przywodząca na myśl leśną nimfę… Postać ta zahipnotyzowała go wśród kwitnącej natury i czerwonego kwiatu, który trzymała w dłoni, a zwłaszcza burza jej długich, ciemnych włosów...